Ewangelia (J 1, 29-34)
Chrystus jest Barankiem, który gładzi grzech świata
Jan zobaczył podchodzącego ku niemu Jezusa i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi».
Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».
Jan zobaczył Jezusa, zobaczył przychodzącego Ducha, usłyszał słowa obietnicy. Ewangelista przedstawia nam zwiastuna Jezusowego działania, jako człowieka przede wszystkim obdarowanego. Jan nie wymyślił sobie Zbawiciela – sam mówi, że nie znał Go dotąd. Jan nie opiera swojej działalności na wytworach swojego intelektu i wyobraźni. On uważnie patrzy i słucha – przyjmuje to, co Bóg mu dał. Może zrealizować swoje powołanie będąc uważnym i szukającym znaków obecności Pana. Przypomina w tym Maryję, która jest znakiem dla Elżbiety, ponieważ odkrywa, jak wielkie rzeczy uczynił dla Niej Bóg.
I my potrzebujemy uważności na Boże dobrodziejstwa. Potrzeba nam zaufania Bożej wierności i przyjmowania Jego darów. Potrzebujemy zobaczyć Boga takiego jakim jest żeby nie wpatrywać się w nasze wyobrażenia o Nim a więc w nas samych. Widząc, dzień po dniu, coraz pełniejszy Jego obraz, będziemy w stanie zrealizować osobistą misję każdego i każdej z nas, którą dzień po dniu, Bóg nam odsłania.
