Ewangelia (Łk 9, 57-62)
Naśladowanie Chrystusa wymaga wyrzeczenia
Gdy Jezus z uczniami szedł drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz».
Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć».
Do innego rzekł: «Pójdź za Mną». Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże».
Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego».
Jak to jest, że na te słowa Apostołowie rzucają swoje sieci i łodzie – pozostawiają dobrze prosperujący interes – i idą za Jezusem a te trzy osoby opisane w dzisiejszej Ewangelii mają z tym problem? Czy to kwesta wolności?
Trzy osoby to opis trzech trudności duchowych.
Pierwsza – emocje, które prowadzą do wyboru nie zawsze wolnego, słusznego. Łatwo jest się „zapalić”, pójść za emocjami, ale taki wybór jest krótkotrwały. Emocje przysłaniają realizm życia, w którym mocno wpisany jest krzyż, na którym dopiero Jezus złoży głowę.
Druga – niewłaściwa hierarchia wartości. Co jest najważniejsze dla mnie? A może raczej kto?
Trzecia, która wynika z drugiej – przywiązanie do opinii innych. „Co inni powiedzą?” Nie liczy się cel i sposób jego realizacji, tylko akceptacja.
Nie wiemy co dalej się stało w życiu tych trzech postaci. Jedno jest pewne – ich serce poruszone było przez Jezusa. Może było i tak, że wezwanie do większego radykalizmu w swoim życiu wydało owoc dopiero po chwili, po kilku miesiącach, latach. Wtedy odkryli taką wolność by zostawić to wszystko co ich zniewalało i radyklanie pójść za Nim! Bóg daje czas i nieustannie wzywa. Warto czekać? Najpiękniejszym przykładem wolnej a radykalnej decyzji jest Maryja, która nie czekała na dobry czas, ale cała oddała się pod wolę Boga.
