HOMILIA

Proza i poezja życia

Wszyscy znamy
powiedzenie: proza życia. Ale też: życie to poezja. Każdy wybiera sobie to
określenie, które mu odpowiada. Są ludzie żyjący prozą i tacy, którzy kochają
poezję.

Dlatego Biblia zawiera jedno i
drugie. To przecież Księga Życia, a Bóg obejmuje wszystko, bo wszystko nam dał,
wszystko przewidział. Prozę codzienności i poezję zachwytu. Także święci pisali
piękne teksty duchowe prozą i poezją. To bogactwo odzwierciedlające bogactwo
Boga samego, Jego nieskończoną inwencję, piękno, dynamikę, po prostu Życie.

Dziś Kościół zaprasza nas w pierwszym czytaniu do
kontemplowania rzeczywistości, w której żyjemy poezją Izajasza proroka. Te
piękne obrazy i porównania pomagają zrozumieć i przyjąć Bożą myśl, Boży zamiar
zbawienia. Uruchamiają wyobraźnię, pozwalają ponieść się fantazji naszego
ducha, aby napełniać się Bożym Duchem, który przychodzi, zapowiada, zaprasza,
proponuje. Rzeczywistość świata wirtualnego, obrazów już gotowych, podawanych w
telewizji, filmach, Internecie wyjaławia taką zdolność, zubaża nasz świat
wewnętrzny, podając gotowe, ograniczone rozwiązania. A przecież nasza zdolność
twórcza jest niesamowita, pochodząca od Boga nieskończenie dobrego, bogatego,
wciąż stwarzającego.

Wsłuchajmy się w takie choćby
słowa:

Niech się rozweseli pustynia i spieczona ziemia,

niech się raduje step i niech rozkwitnie!

Niech wyda kwiaty jak lilie polne,

niech się rozraduje także skacząc

i wykrzykując z uciechy.

I dalej:

Wtedy przejrzą oczy niewidomych

i uszy głuchych się otworzą.

Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń

i język niemych wesoło krzyknie.

Bo trysną zdroje wód na pustyni

i strumienie na stepie;

spieczona ziemia zmieni się w staw,

spragniony kraj w krynice wód,

badyle w kryjówkach, gdzie legały szakale,

na trzcinę z sitowiem.

Pan przyjdzie
by nas zaprosić do najpiękniejszego ogrodu, przewyższającego o niebo rajski
Eden. Warto dać się porwać Bożemu Duchowi w tym czasie Adwentu.

ks. Henryk Kuman MS