HOMILIA

­ Bardzo mnie rozweselił obraz brykających baranków z
pierwszego czytania. Są one symbolem radości z wyzwolenia. Czy rzeczywiście
moje serce jest jak brykający baranek? Bo przecież Bóg nieustannie mnie wyzwala
z moich grzechów! Czy w taki trochę szalony sposób wielbię Boga za nieustannie
zwracany mi dar wolności w Jezusie Chrystusie? Ile w tym obrazie jest
elastyczności, gorliwości, pierwotnej wolności! Jeśli nie to raz jeszcze
posłuchajmy słów rozbrzmiewających w śpiewie przed Ewangelią: Bóg wezwał nas przez Ewangelię abyśmy
dostąpili chwały naszego Pana Jezusa Chrystusa. Jestem wezwany, wybrany,
już uratowany! Tylko czy wierzę w to wydarzenie i je przyjmuję? Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi,
gdy przyjdzie? Tej wiary Jezus domaga się już dzisiaj, właśnie tutaj, na
ziemi, teraz! Niech ona będzie jak to szalone pukanie w nocy ewangelicznej
wdowy, która jest świadoma swojego marnego statusu (swojej sytuacji po grzechu
pierworodnym). Na dodatek ma jeszcze przeciwnika, który utrudnia jej byt (tym
moim przeciwnikiem jest szatan). Dlatego warto już dzisiaj zrobić krok i podjąć
na nowo decyzję zawierzenia Jedynemu Obrońcy. Nieustannie szturmujmy niebo. A Bóg czy nie weźmie w obronę swoich
wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich
sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę.

ks. Kamil Pękalski MS – Rzeszów