HOMILIA

Gromadźcie sobie
skarby w niebie

Jak realizować te słowa w
życiu? Odpowiadając na to pytanie należy uwzględnić kilka relacji w jakich
powinno się poruszać każde dziecko Boże.

Pierwsza z nich to
relacja z Bogiem Ojcem. Gromadzić sobie skarby w niebie, to okazywać nieustanną
wdzięczność naszemu Ojcu w niebie, który jest dawcą wszelkich darów. Dziękując
dostrzegamy Jego dobroć i tym samym uczymy się ufać Jego Opatrzności.
Dziękując mamy prawo prosić o chleb
powszedni, pamiętając, iż ta prośba w modlitwie, której nas nauczył Jezus nie
jest na pierwszym miejscu.

Druga relacja to nasze odniesienie
do dóbr materialnych. Jezus uczy nas, iż są one środkiem a nie celem. Właściwa
relacja z nimi to relacja wolności. To nie one rządzą nami ale to my korzystamy
z nich dla dobra własnego i innych. Posiadanie ich nie budzi w nas pychy a ich
brak nie prowadzi do rozpaczy. Praca w celu ich zdobycia jest udziałem w
nieustannym stwarzaniu przez Boga świata i w czynieniu sobie ziemi poddaną.

Trzecia relacja to
relacja z drugim człowiekiem. Kierując się Ewangelią a będąc w posiadaniu dóbr
materialnych nie czynimy się lepszymi od naszych biednych braci i sióstr.
Ludzka bieda w sercu dziecka Bożego wyzwala potrzebę bycia miłosiernym. Dzisiaj
przeczytałem taką historię:

Na naszej klatce
schodowej mieszka staruszka. Pięć lat temu straciła męża, córkę, zięcia i
wnuków w wypadku. Kiedy tydzień przed świętami wracałam do domu, na drzwiach
klatki schodowej zobaczyłam ogłoszenie napisane odręcznie: Zgubiłam 100 złotych. Uczciwego
znalazcę proszę o zwrot do mieszkania nr 76, emerytura bardzo skromna, nie mam
na chleb. Mieszkanie nr 76 to lokal
tej starszej pani. Wyjęłam z portfela 100 złotych, odłożone na prezent dla
mamy, i zapukałam do drzwi mieszkania nr 76. Kiedy oddałam staruszce pieniądze,
rozpłakała się i powiedziała:
-Jesteś dwunastą
osobą, która przyniosła mi pieniądze. Dziękuję.
Uśmiechnęłam się i poszłam do windy, a wtedy starsza pani dodała:
-Córeńko, zdejmij,
proszę, to ogłoszenie z drzwi, to nie ja napisałam – starsza pani stała
przed drzwiami swojego mieszkania i płakała.

Ważnym środkiem służącym
właściwemu budowaniu tych relacji może okazać się POST. Pościć aby uczynić
priorytetem relację z Bogiem. Pościć aby odkryć na nowo i dowartościować
duchową sferę życia. Pościć aby zdobyte w ten sposób środki przeznaczyć na
pomoc dla potrzebujących.

Brak tak pojętych relacji
jest kierowaniem serca ku temu, co
jedynie doczesne. Uwierzmy słowu Ewangelii, aby na naszym gromadzeniu nie skorzystały
jedynie mole, rdza i złodzieje.

ks. Roman Gierek MS