HOMILIA

Magis

Gdy czytam dzisiejszą Ewangelię,
przypomina mi się opowiadanie z książki Marcina Jakimowicza
Dziennik pisany niemocą, w
którym oprowadzana po niebie przysłowiowa baba dziwi się, że
znaleźli się w nim także Żydzi, muzułmanie, wyznawcy jeszcze
innych religii. Kiedy oprowadzający św. Piotr nakazuje ciszę, a
zdziwiona baba pyta o jej powód, pierwszy papież odpowiada: Tu
mieszkają katolicy z Polski, ale oni myślą, że są tutaj sami…
Mam
wrażenie, że wielu z nas ulega pokusie powiedzenia sobie: jest
wszystko w porządku, nic nie muszę już zmieniać, Bóg musi być
zadowolony. Jestem przecież katolikiem, porządnym człowiekiem,
księdzem, siostrą zakonną, animatorem, katechistą… Zastanawiam
się, czy jakaś królowa z Południa, albo ludzie z Niniwy
również przeciwko mnie, przeciwko nam nie wystąpią na Bożym
sądzie z pytaniem: Na pewno zrobiłeś wszystko, czego chciał od
ciebie Bóg? Na pewno nie dało się więcej? Na pewno odczytałeś
wszystkie znaki, które zsyłał ci Pan?
Czas
Wielkiego Postu z pewnością nie jest czasem usypiania swojego
sumienia, ale czasem zadawania chociażby takich niewygodnych pytań,
nawet w sytuacji, gdy wydaje się, że wszystko jest w porządku.
Poza tym ciśnie się na usta zawołanie, którym swoich współbraci
częstował często św. Ignacy z Loyoli – magis, więcej.

ks.
Grzegorz Szczygieł MS