HOMILIA

Bóg wkracza w życie
Zachariasza w niespodziewanym czasie i w sposób nieoczekiwany. Wszystko, co
przeżył z Elżbietą, miało głęboki sens i było w Bożych planach.

Zachariasz stracił głos. Dlaczego?
Czy potwierdza się tu prosta prawda, iż gdy wygasza dziecięca więź z Bogiem,
zamiera zdolność mówienia innym o Jego miłości? Wiara staje się niema,
bezowocna. Tak pozostaje bezowocna wiara człowieka, dla którego Bóg pozostaje
tylko jednym z elementów rzeczywistości, którą zastał, przywykł przyjmować jej istnienie,
której nie kwestionuje, ale do której nie ma osobistego stosunku. A tylko żywa
więź z Bogiem pozwala mówić, że Bóg jest moją nadzieją.

Warto przypomnieć sobie
sytuacje, w których zaniemówiliśmy wobec cudownego działania Boga w naszym życiu
i gdy dzięki niemu zrozumieliśmy sens przeżytych wcześniej doświadczeń.

Opowiadanie o Zachariaszu i Elżbiecie staje się
dla nas światłem do głębszego rozeznania opinii o swoim życiu i powołaniu.

W życiu człowieka, także prawego i dobrego, nie
brakuje bolesnych doświadczeń. Bóg na nie pozwala. Czy zgadzamy się na tę
prawdę?

Dla Boga wszystko jest możliwe: kobieta w podeszłym
wieku, zgodnie z Jego obietnicą, poczęła. Czy wierzymy, że Bóg zawsze spełnia
swoje obietnice?

Ks. Paweł J. MS