HOMILIA

Św. Paweł, pisząc do
Filipian, daje świadectwo o wewnętrznej wolności , którą nabył
w swoim życiu ucznia Chrystusa. Jego słowa świadczą, że cała
jego osoba, wszystkie władze ducha, psychiki i ciała są w relacji
do Jezusa Chrystusa: Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia.

Bez Chrystusa, bez Jego
Ducha, człowiek nie da rady cierpieć biedę, ani też obfitować
nie potrafi. Na pozór obfitowanie wydaje się łatwiejsze. Ale ma
ono w sobie bardzo groźną pułapkę związania naszego ducha z
rzeczami, z osobami, z sytuacjami do tego stopnia, że pozbawiają
one Boga i Jego Królestwa pierwszego miejsca w sercu obfitującego.
Pojawia się stabilizacja, osiadły tryb życia, ociężałość,
wygoda i taka wspólnota, taki uczeń staje się niezdolny do
ewangelizowania. Pozostaje mu udawanie gorliwego, krytykowanie
świata, innych ludzi, Kościoła, a często jego ociężałe i
leniwe serce nasycone jest drwiną, cynizmem.

I bieda i obfitość
pojawiają się w życiu, co więcej są potrzebne, niezbędne. I
biedą i dostatkiem Pan Bóg bada nasze serca. Przychodzi z pomocą,
ponieważ powiedział, że nie możemy służyć Bogu i mamonie.

Niekiedy myślimy, że
Jego słowo o mamonie jest nie do nas, że nas nie dotyczy. Tymczasem
zaślepienie niegodziwą mamoną staje się widoczne dopiero w
momencie próby. Pan Jezus kocha nas i dlatego nie pozwala, abyśmy
wewnątrz siebie trzymali obrzydliwość, abyśmy udawali
sprawiedliwych w oczach ludzi. Pragnie nas ochronić z podrwiwania
sobie z Jego Słowa, z Mocy Bożej, z Jego Miłości. Mamona jest
potrzebna, aby okazało się czy mamy w sercu bojaźń Bożą i Jemu
służymy, czy może mamy strach przed brakiem mamony i gardzimy
Bogiem.

ks. Antoni S., MS