HOMILIA

Czynić dobro.

Prorok
Jeremiasz przygnieciony ogromem klęsk i cierpienia wmawia samemu sobie: Nie
będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię. Ale głoszenie jest zadaniem
proroka. Prorok nie może milczeć. Jest wewnętrznie przynaglany do wypełnienia
swojej misji. Dla chrześcijanina czynienie dobra jest misją, z której nie może
się zwolnic, której nie może porzucić

Misja Jezusa.

Ewangelia
przedstawia nam wizerunek Jezusa, który musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć,
aż do śmierci włącznie. Czy rozumiemy, co to znaczy?

Żydzi
tamtych czasów oczekiwali Mesjasza, ale ziemskiego, który wybawi ich z niewoli rzymskiej.
Uczniowie Jezusa wychowani w takim środowisku podzielali tamte poglądy
mesjańskie. Świadczy o tym przedziwna interwencja Piotra. Ten prosty uczeń nie
mógł pojąc, że Jego Mistrz musi iść taką drogą przez cierpienie. Jego reakcja
była reakcją serca przywiązanego do Chrystusa, ale jeszcze mało uformowanego w
szkole Syna Człowieczego.

Czego nas uczy
Jezus?

Nie
ma Jezusa bez krzyża, ofiary, wyrzeczenia, nie ma Ewangelii bez krzyża. Nie ma
również ofiary i krzyża chrześcijaństwa.

Naśladować
Jezusa.

Naśladować
bowiem Jezusa, iść Jego śladami oznacza, że uczeń na drodze krzyżowej nie jest
sam, lecz ma przyjaciela, który kroczy pierwszy, który nie opuści i pomoże.
Jezus nie jest tylko wzorem, lecz również siłą i światłem.

Na koniec.

Brać
swój krzyż to wypełniać swoje obowiązki zgodnie z wolą Boża. Taką drogą szli
święci. Ich główną troską było we wszystkim wypełniać wolę Jesusa. Kiedy
zauważali błąd, natychmiast podejmowali walkę, aby się przeciwstawić tej skłonności.
Serce musi być oddane Bogu. Bez tego żadne czynione dobro nie nosi w sobie
zadatków wieczności.

Ks.
Paweł J. MS