HOMILIA

Wyznać
publicznie Jezusa…

Za kogo uważają mnie ludzie? Na to pytanie nie trudno dziś odpowidzieć.
Każdego dnia docierają do nas opinie o Jezusie i Jego Kościele, o prześladowanych
uczniach Chrystusa… Wiele z tych opinii nie jest pochlebnych… A sama postać
Jezusa zostaje często zredukowana do poziomu socjalnego: trzeba coś zrobić dla
sprawiedliwości, dla pokoju, dla biednych… Jezus tak czynił. Chętnie cytuje się wielkie gwiazdy sportu,
muzyki, ekranu, które przyznają się do modlitwy, do obrony życia dzieci
nienarodzonych, do uczestnictwa w Eucharystii niedzielnej, do czystości przedmałżeńskiej…
Rzadko słyszymy publiczne wyznanie wiary w Tego, który zbawia, który jest Synem
Boga żywego. A tylko taka wiara staje się skałą, na której możemy budować dom życia,
którego nic nie przemoże, który przetrwa wiecznie.

Czy stać mnie dziś na publiczne, osobiste i głośne wyznanie wiary? Czy
wyznanie wiary, które odmawiam w czasie niedzielnej Eucharystii jest moim
osobistym wyznaniem wiary, czy tylko wyuczoną formułką, którą mogę wyrecytować
na pamięć? Czy mam odwagę przyznać się do Chrystusa w codzienności? Przecież
wiara to nie dodatek do życia ale życie samo w przyjaźni z Tym, który jest Jedynym
Panem i Zbawicielem! Czy doświadczyłem tego w swoim życiu? Czy potrafię wyznać
Chrysusa wśród obcych, czy też daje porwać się towarzystwu znajomych nie chcąc
się wychylać z szeregu? Czy mam odwagę iść swoją drogą, drogą wiary i wierności
Chrystusowi bez oglądania się na opinie innych? Co formuję moje życie: wzynanie
wiary czy też opinie środków masowego przekazu?

Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego! Takie wyznanie jest darem Boga Ojca,
który nas niestannie pociąga ku sobie więzami miłości, który uczy nas wiary. To
Jego zasługa, jeśli dziś możemy wyznać swoją wiarę osobiście i publicznie. To
Jego dar, który trzeba nam pielęgnować, pogłębiać, którym trzeba nam żyć i się
dzielić z innymi. Jeśli ustami swymi wyznasz, że Jezus jest Panem i w sercu
swoim uwierzsz, że Bóg wskrzesił Go z martwych osiągniesz zbawienie powie św.
Paweł. Tak, ogromną moc ma wiara, którą wyznajemy życiem. Kiedyś dręczyły mnie
myśli, że Boga nie ma, że jest gdzieś daleko, że moje życie nie ma sensu, jeśli
Jego zabraknie… Kiedy szedłem w góry krzyczałem głośno: Boże, gdzie jesteś? Żadna
modlitwa, żaden człowiek nie potrafił mi pomóc, mnie pocieszyć. Smutek wypełniał
me serce… Aż pewnego dnia powiedziałem: Jezu, ufam Tobie! Jezu, wierzę w
Ciebie! W jednej chwili wszystko minęło i wrócił głęboki pokój… W jednej
chwili stałem się Piotrem, skałą, na której można dalej budować.

Dziś kiedy staję przed Chrystusem chce Mu publicznie wyznać: Ty jesteś
moim jedynym Panem, moim Zbawicielem. Ty jesteś jedynym Oblubieńcem mej duszy!
Ty wiesz, że Cię kocham! Ty wszystko wiesz! I raz jeszcze pragnę zawołać jak
wtedy: Jezu, ufam Tobie!

ks. Piotr Żaba MS