HOMILIA

Piątek, XVII tydzień zwykły

Czytając księgę proroka Jeremiasza, nieodparcie nasuwa mi się
sytuacja obecna świata, Europy i naszej Ojczyzny. Głos proroków prawdziwych i
fałszywych, wrażliwość na głos Boży i zatwardziałość i przewrotność.

Pan Bóg proponuje, przypomina, zachęca i ostrzega. Jego
Słowo jest nieodwołalne, On nie żartuje sobie z ludzi, On nas traktuje bardzo
poważnie, tak jak ojciec traktuje poważnie swoje dzieci, bo są owocem jego
miłości, pragnienia dania życia, podzielenia się dobrem.

Jakże smutna jest postawa mieszkańców Jerozolimy! I jakże tragiczna.
Jakże smutna jest postawa tak wielu ochrzczonych katolików! Jakże tragiczna.

Jak tragiczna i smutna jest moja postawa, kiedy zatwardzam
serce na Boże Słowo, kiedy słucham słowa człowieka, kiedy zamieniam źródło wody
żywej na wodę z zardzewiałej cysterny, cuchnącą i trującą!

Zabić proroka! Zabić
w sobie Słowo Życia! Nie słuchać Prawdy! Nie słyszeć Prawdy!

I pysznie uznać się za boga, za władcę, za prawodawcę i
decydenta, co jest dobre a co złe!

Nie uznali Jeremiasza, a potem nie rozpoznali Mesjasza! Nie uznaliśmy
proroków XX i XXI wieku, pomimo szumnych deklaracji i obietnic. Pomimo
oczywistości znaków, jakie czynili. Nie rozpoznajemy, więc głosu Tego, który ich
posłał, Jezusa i powtarzamy dokładnie to samo, co mieszkańcy Nazaretu: skąd On
to ma? To niemożliwe by to był Mesjasz! Niemożliwe, by spełniły się wszystkie
przepowiednie Jezusa na naszym pokoleniu! A jednak one się spełniają. Kto ma
uszy, niechaj słucha. Kto ma oczy, niech patrzy. Kto ma serce, niech czuje. Kto
ma serce, niech kocha!

I niewiele zdziałał
tam cudów z powodu ich niedowiarstwa. I niewiele może zdziałać dzisiaj w
świecie, w Europie i w Polsce, z powodu naszego niedowiarstwa.

Panie, przymnóż mi
wiary, że tylko Ty masz rację. Panie, pomóż mi powtórzyć za Piotrem: Panie, do kogo
pójdziemy, Ty masz słowa życia wiecznego! Amen.

Ks. Henryk K. MS