HOMILIA

Komu słońce, komu deszcz?

Słowa Jezusa, które słyszymy w dzisiejszej Ewangelii, są jednym z
najbardziej charakterystycznych wymagań chrześcijaństwa. Miłość nieprzyjaciół,
przynajmniej w czasach Jezusa, była niezwykle awangardowym postulatem. On
sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na
sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Tymi słowami Jezus objawia tajemnicę serca
Boga Ojca, nie znaną ludzkości dotąd w ten sposób.

Gdy czytamy te słowa, myślimy najczęściej o tych naszych
nieprzyjaciołach, dla których Bóg jest tak dobry i łaskawy, jak my nie
potrafimy nieraz być. Być może słowa te dla osób głęboko zranionych przez ludzi
mogą się wydać wręcz gorszące. Spróbujmy jednak dzisiaj odwrócić ten tok
myślenia. To my bowiem jesteśmy nieraz dla innych nieprzyjaciółmi, wrogami. To
nam przecież nieraz zdarza się wyrządzić krzywdę innym, chociażby mimowolnie,
nieświadomie, niechcący. To o nas ktoś może powiedzieć: i dla niego Bóg chce
pozostać dobry, łaskawy, zesłać deszcz, ogrzać słonecznymi promieniami.

Potraktujmy te słowa Jezusa jako wielką promocję nie tylko dla tych,
którzy są naszymi potencjalnymi czy rzeczywistymi nieprzyjaciółmi, ale jako
nieustanną szansę dla nas samych. Cokolwiek by się nam nie przydarzyło,
jakimkolwiek grzechem nie mielibyśmy obrazić Boga, jedno jest pewne, nie odmówi
nam swojej miłosiernej miłości. Nawet w tym nieszczęsnym dniu Bóg będzie jak
zwykle gotów, by zesłać nam potrzebny deszcz i obdarzyć błogosławieństwem
słonecznych promieni.

ks. Grzegorz Szczygieł MS