HOMILIA

V tydzień Zwykły, Czwartek

Pan i Syrofenicjanka

Bardzo lubię tę
Ewangelię ze względu na dynamikę i napięcie jakie panuje w tej scenie. Jezus
udaje się w najodleglejsze obszary swojej misji. W relacji św. Mateusza
odnajdujemy Jego obraz jako Dobrego Pasterza (idzie szukać owiec, które
poginęły z domu Izraela). Jezus niestrudzenie podąża za człowiekiem dopóki go
nie odnajdzie (drugi aspekt miłości ojcowskiej pierwszy: danie wolności i
tęsknota, nieustanne oczekiwanie na powrót syna (Łk 15,11-32)).

Jezus ma słabość do
tych, którzy wierzą. Jeśli widzi wiarę u człowieka poruszają się Jego
wnętrzności (Jr 31,20), jak gdyby wiara stanowiła zew, który przyciąga Boże
Miłosierdzie. Ktoś powiedział, że słabością Boga jest nasza słabość. Boga
przyciąga nasza słabość. Wtedy, kiedy czuję się bezradny i staję z tym przed
Panem mogę być pewien, że On będzie interweniował – jakżeby Ojciec z nieba nie
dał Ducha Świętego tym, którzy Go proszą? (wy, choć źli jesteście umiecie dawać
dobre dary swoim dzieciom). Kim albo czym jest Duch Święty? Samą miłością, miłością
najczystszej próby.

Jezus ukrywa się przed
ludźmi tak jak oblubieniec w Pieśni nad pieśniami ukrywa się przed ukochaną i
prowokuje ją do wytrwałego poszukiwania. Jezus tak samo czyni z nami ukrywa
się nam (myślę, że często tego doświadczamy, gdy nam na Nim zależy i zaczynamy
Go na serio szukać w naszym życiu) po to, aby pobudzić jeszcze większe
pragnienie i tęsknotę za Oblubieńcem. (Skaldowie kiedyś śpiewali piosenkę, że
chodzi o to, by złapać króliczka, ale by gonić go).

Ostatnia myśl
tylko Syrofenicjanka nazywa Jezusa Panem w całej Ewangelii wg św. Marka, nawet
Jego uczniowie tak Go nie nazywają. Ta, która przez pobożnych Żydów nazywana
była psem (poganka) rozpoznaje w Nim Pana. Nikt nie ma monopolu na posiadanie
Jezusa. Tylko ci, którzy znają swoją nędzę i niewystarczalność mogą przez wiarę
rozpoznać w Jezusie Jedynego Pana.

Ks. Jacek S. MS