HOMILIA

Poniedziałek, I tydzień zwykłyNatychmiast poszli za NimTo, co zmusza do zastanowienia to
natychmiastowa reakcja uczniów na głos Jezusa. Dzisiaj Jezus
brzmi inaczej niż wówczas. Wówczas to nie było takie pewne, że
Jezus jest uosobieniem dobra i niewinności, a droga, na którą
zaprasza z pewnością jest dobra. Musiało w Nim jednak być coś
takiego, co ich natychmiast przekonało, że pójść za Nim jest
jedynym słusznym wyborem.

Czyj to głos?

Jak dzisiaj rozróżnić głos Boga i
głos złego ducha? Przyjmując, że Pan Bóg nie przemawia do nas z
jakiegoś widzialnego i jednoznacznie Boskiego słupa obłoku, a mówi
do nas przez wydarzenia i natchnienia musimy uczyć się rozróżniać
co jest od Boga, a co nie. Dzisiejsza Ewangelia, kiedy mówi o
powołaniu Szymona i Andrzeja przytacza słowa Jezusa: Pójdźcie
za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi. Już te
słowa mogą wskazać coś, co jest związane z powołaniem. Bóg nie
przymusza swoich uczniów, ale zaprasza ich. Człowiek przez swoją
wolną odpowiedź ma udział w wydarzeniu powołania. Wołanie Boga
ma też dwa kierunki: ku Bogu i ku drugiemu człowiekowi. Kiedy zły
duch kusił Jezusa na pustyni to starał się podważyć Jego
zaufanie do Ojca (Jeśli jesteś synem Bożym) i jednocześnie
skupić Go na własnych potrzebach i na własnym cierpieniu (spraw,
żeby te kamienie stały się chlebem). Uczniowie Jezusa mają służyć ludziom (łowić ludzi) i Bogu (są rybakami Boga).

Natychmiast

Odpowiedź uczniów jest
natychmiastowa. To bardzo ważne. Każda zwłoka w realizacji
powołania powoduje, że rozum zaczyna odsuwać od siebie wołanie i
człowiek ostatecznie odwraca się od swego powołania. Teofan
Rekluz, mnich prawosławny z XIX, tak opisuje ten proces:

Pierwszym i głównym błędem w
odniesieniu do tych dobrych pomysłów jest to, że pozostawia się
je niezrealizowane, że spełnienie ich przekłada się z dnia na
dzień. Odkładanie na później jest główną wadą i pierwszą
przyczyną braku poprawy. Każdy mówi: "jeszcze zdążę"
– i pozostaje przy utartych zwyczajach starego niedobrego życia. Tak
więc, gdy przyjdzie dobra myśl o poprawie – uchwyć się jej,
zajmij się tym, dlaczego została tobie dana, a w tym celu przede
wszystkim nie zwlekaj.
Nie dopuszczaj do zwłoki. Nie daj
sobie powiedzieć: zajmę się tym jutro albo kiedyś potem, lecz
natychmiast przystąp do czynu. (…)
Dobrą myśl, która nas nawiedziła,
odkładamy na później dlatego, że wciąż pozostaje ona w nas
tylko myślą, jeszcze nie zdobyła przychylności, nie poruszyła
pragnienia. Zjawiła się wśród naszych odmiennych zainteresowań
jako obcy przybysz, przywołuje z daleka, nie robi wrażenia. Taką
myśl trzeba poprowadzić dalej, w głąb duszy, i ukazać jej
wartość i wdzięk – to już twoja sprawa. Postaw ją więc na
pierwszym planie, pomyśl o jej słuszności, przedstaw sobie jej
wzniosłość i radość, jaką ona obiecuje, przekonaj samego
siebie, że jej realizacja jest łatwa. Dobra myśl oddziaływuje
słabo i nie pociąga serca, ponieważ głowa jest pełna innych
planów, istnieją ciekawsze przedmioty, które wskazują zajmujące
cię upodobania. Wywołaj więc to wszystko na środek i zestaw
obiektywnie. W porównaniu z dobrą myślą nic nie może się ostać,
wszystko odsunie się na margines. Treść dobrej myśli pozostaje
sama na przedzie i będzie cię pociągała jako jedyna rzecz i
piękna.

Na odkładanie na później cierpimy
najczęściej wskutek tego, że pozwalamy osłabnąć w nas energii,
pobłażamy lenistwu, ospałości, niezdecydowaniu – zarówno w
myślach jak i w działaniu. () Temu, kto odłożył sprawę na
przyszłe dni, nie ma po co udzielać dzisiaj dalszych rad.
Zapewne, gdyby uczniowie zaczęli się
długo zastanawiać nad różnymi aspektami i konsekwencjami
powołania, które usłyszeli nigdzie by nie wyruszyli. Zdołali by
sobie wytłumaczyć, że ten stan, w którym tkwią jest lepszy niż
niepewność, do której zaprasza ich Jezus. Pan Bóg chce nam
dzisiaj dodawać odwagi, byśmy chcieli zostawiać wszystko i iść
za Jezusem. xMCMS