HOMILIA

WIGILIA.Jest taki dzień, bardzo ciepły choć grudniowy.Dzień zwykły dzień, w którym gasną wszystkie spory.Jest taki dzień, w którym radość wita wszystkich. Dzień, który już każdy z nas zna od kołyski! Niebo ziemi, niebu ziemia, wszyscy wszystkim ślą życzenia. Drzewa ptakom, ptaki-drzewom, tchnienie wiatru płatkom śniegu.Jest taki dzień, tylko jeden raz do roku, dzień zwykły dzień, który liczy się od zmroku. Jest taki dzień, gdy jesteśmy wszyscy razem, dzień piękny dzień, dziś nam rok go składa w darze…Dzisiaj jest ten Dzień, na który czekamy, o którym śpiewa się piosenki a wieczorem zasiada się wspólnie do Wieczerzy Wigilijnej, by rozpocząć świętowanie Bożego Narodzenia.
Dzień przebaczenia.
W Dzień Wigilii idziemy do człowieka z otwartą dłonią, w którym jest kruchy kawałek chleba niekwaszonego. Taki sam, jaki używa Kościół w liturgii Eucharystii. Jest w tym chlebie zawarte wiele symboli i wyraża on równie wiele pragnień ludzkiego serca. Jego kruchość oznacza delikatność Bożego daru i jednocześnie łamliwość ludzkiej miłości, która jest narażona na zranienia, a więc na potrzebę przebaczenia. Żydzi używali tego chleba na pustyni, gdzie Bóg dawał im mannę z nieba. Nie można było zrobić zapasu, wystarczał on tylko na jeden dzień, a przecież był konieczny do życia. Podobnie miłości nie można nagromadzić na zapas, na jutro, jak pieniędzy w banku. Ciągle jej potrzebujemy, odczuwamy jej deficyt, nie możemy bez niej żyć, a źródło jej tkwi w Bogu, który w Ewangelii uczy nas przebaczenia i przyjmowania tego niezwykłego daru miłosierdzia od Jego dawcy z Bożego Serca . Długie kolejki przy konfesjonałach w tych dniach przygotowania do Wigilii i Bożego Narodzenia, potwierdzają tę zasadę: miłość i przebaczenie czerpiemy od Boga. W Nim jest możliwość nowego życia, nie zakwaszonego chęcią odwetu, nienawiści, niechęci, egoizmu. Opłatek chleba w naszej dłoni, który jest darem Boga, to nowe życie wyraża i symbolizuje . Trzeba być dobrym jak chleb, uczył nas Święty Brat Albert, który tym chlebem się stał.Już wkrótce zaśpiewamy piękną polską kolędę, bogatą w głęboką treść teologiczną:w I my czekamy na Ciebie, Pana, A skoro przyjdziesz na głos kapłana, Padniemy na twarz przed Tobą, Wierząc, żeś jest pod osłoną Chleba i wina.
Dzień miłości i pokoju.
Gdy narodził się Jezus Aniołowie zwiastowali ziemi pokój. Cały Adwent naznaczony jest oczekiwaniem pełnym tęsknoty, na ten niezwykły czas, który jest darem Boga: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie. Już wkrótce zaśpiewamy razem z Aniołami bardzo uroczysty hymn na cześć Boga, który się rodzi: Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Potrzebujemy tego pokoju w świecie, w domu i w sercu. Pokój jest darem Boga, który jest, który był, i który przychodzi. Jest on równie delikatny i wrażliwy jak miłość i jak opłatek Wigilijny, który ją wyraża. Włożony w kopertę z życzeniami, często łamie się na poczcie, zanim dojdzie do celu. Nie jesteśmy dysponentami pokoju, ale raczej niepokoju. Ciągły niepokój na świecie, wojny i wojny bez końca ciągły niepokój w człowieku, ucieczka w hałas, zabawy. W słowach tej religijnej piosenki wyraża się nasz chaos, pośpiech, niepokój, a jednocześnie pragnienie pokoju z Bogiem, człowiekiem i z sobą. Tylko Bóg może dać nam ten dar, o którym mówił święty Augustyn: Niespokojne jest serce ludzkie, dopóki nie spocznie w Bogu. Przyjmijmy zatem kolejny raz Boże Narodzenie jako najpiękniejszy dar Boga, który tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J3,16). Jest to przypomnienie Dobrej Nowiny: Bóg ciebie kocha i dzieli się miłością z nami.
Ks. Kazimierz W. MS