HOMILIA

To co mówi św. Paweł
o sądzeniu drugiego jest przejmujące. Przecież
nikt z nas nie może powiedzieć, że nie sądził drugiego. Słowo
Boże rzuca światło, że ten pęd do sądzenia bliźniego
jest w nas od chwili grzechu pierworodnego. Po poddaniu się
nieufności względem Boga, Źródła życia, człowiek instynktownie
siebie broni. A ofiarą tej postawy pada drugi człowiek: to jego
wina, to on jest gorszy, to on nie potrafi, gdyby
nie on, to ja bym nie cierpiał, itd.

Doświadczenie
z relacji z obłudnym człowiekiem nie należy do przyjemnych. Nie
lubimy dwulicowego zachowania, zakłamania. Nierzadko zdarza się, że
przez swoją obłudę ktoś stracił wszystkich przyjaciół.
Jeżeli Pan Jezus
piętnuje postawę obłudną w relacji do Boga to właśnie o to
udawanie chodzi. Zewnętrznie spełniony ryt
głosi, że jest się w porządku wobec przepisów prawa, przykazań,
zaleceń. Natomiast w sercu jest coś zupełnie innego. Prawdziwą
intencją tych czynów zewnętrznych jest własna chwała, a nie
Boża. Ponadto obłudnik jest zły względem innych ludzi. Obłuda w
postawie względem Boga prowadzi do zdrady względem człowieka,
ponieważ obłudnik sądzi i potępia drugiego. Obłuda i zdrada
na jeden wózek siada – trafnie wyraża ludowe powiedzenie.
Co więc winienem
czynić? – Uznać postawy obłudy, grzechu
sądzenia i otworzyć się na prawdziwą przemianę serca, która
obdarza serce pokojem i czyni szczęśliwym. To Jezus jest Źródłem
przemiany mojego serca. On przyjął na siebie skutki mojej obłudy,
sądów i zatopił je w Miłosierdziu. Trzeba abym zechciał przyjąć
bogactwo dobroci, cierpliwości i wielkoduszności Jego, bo
dobroć Boża chce mnie przywieść do nawrócenia. To z Nim
mogę stawać się prawdziwy, pojednany wewnętrznie i zewnętrznie.
ks. Antoni S.
MS