HOMILIA

Maryja wzór dla każdego z nas

Przeżywając dzisiejsze święto patrzymy na Maryję, jest Ona dla każdego z nas
z jednej strony Matką a z drugiej wzorem do naśladowania. Co poprzez dzisiejszą
Ewangelię mogę od Niej zaczerpnąć dla siebie?

Po zwiastowaniu Maryja miała czas, by przyzwyczaić się do nowej sytuacji. Mówiąc
dzisiejszym językiem pewnie wielu z nas, będąc na Jej miejscu, czuło by
uzasadnioną dumę, satysfakcję Pan Bóg
mnie wybrał! I pewnie wielu z nas by to okazywało. Taki manifestowany sukces widzimy
dzisiaj w mediach poprzez: cele brytów, aktorów, sportowców, muzyków, dana
osoba wykorzystuje swoje przysłowiowe pięć minut. Ale nie Maryja.

Co robi Maryja po zwiastowaniu? Wybiera się do swojej krewnej Elżbiety, aby
jej pomóc. Elżbieta, mimo swego podeszłego wieku, nagle stała się kobietą przy
nadziei. Maryja podejmuje się zwykłego, bardzo prozaicznego zadania idzie ją
odwiedzić, bardzo prosty gest a zarazem jak wielki. Pewnie też przy okazji
pomóc jej w obowiązkach i przygotowaniach do narodzin. Traktuje to jak
oczywistą rzecz.

Poza Magnificat nie ma w Nowym Testamencie słów Maryi, które odnosiłaby
się do tego, co powiedział Jej Archanioł Gabriel. Wydaje się, że przeszła Ona
nad tym wydarzeniem do porządku dziennego. Otrzymała od Boga jasny znak, wyraźny sygnał,
że chce zmienić losy świata. My też dostajemy czasem takie znaki, sygnały: a to
coś nam się uda, albo przeciwnie coś zawalimy. Ten impuls to dla nas
zaproszenie, aby podjąć autorefleksję, przyjrzeć się temu, co robimy. Przyjrzeć
się, nie porównując się z innymi, ale porównując nasze życie z planem Boga
zawartym dla nas w Ewangelii. Porównując się z innymi możemy szybko wbić się w
pychę albo dostać depresji. Czytając Ewangelię możemy nie tylko odnieść się do
źródła, ale też zapewnić sobie komfort podążania za Jezusem własnym tempem, bo
przecież każdego z nas Bóg prowadzi inaczej, każdy z nas ma swoją drogę na
której doświadcza spotkania z Bogiem. Drogę, która wiedzie nas na spotkanie z
Bogiem w wieczności.

Maryja realizowała dzieło Boga w swoim codziennym życiu. Popatrzmy na
przykład Jezusa: nauczał trzy lata, a
przez trzydzieści dorastał w ukryciu. To bardzo jasno nam pokazuje, że tym co
najwspanialsze w człowieku jest to, co powstaje, klaruje się dzięki zwykłym
trudom codzienności. A dokładnie dzięki temu, że przyjmujemy te trudy i
wykorzystujemy do samodoskonalenia, z pomocą Bożej łaski.ks. Grzegorz Ozga MS