HOMILIA

Miłość
na dworcu centralnym

Miłość stanowi centrum chrześcijaństwa. Słowa
Jezusa: Jeśli Mnie kto miłuje to niemal refren powtarzający się w perykopie J
14, 15-31.

Miłość jaką prezentuje nam chrześcijaństwo
jest wypełnieniem przykazania: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim
sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego
bliźniego jak siebie samego (Łk 10, 27).

Dziś zauważa się bardzo wyraźnie tendencję do
wykrzywiania obrazu miłości. Z całego przykazania zostało jedynie: Będziesz
miłował siebie samego. Słowo miłość kojarzyć się może dzisiaj z porywem
uczuciowym, który przemija tak szybko jak wiosenna burza, a samo znaczenie tego
słowa zostało sprowadzone do najniższego poziomu. W otaczającym nas świecie
przestał się liczyć drugi człowiek, liczy się tylko moje własne ja i to czy
jest mi dobrze.

Słowa, które wypowiada Jezus w dzisiejszej
Ewangelii, św. Jan umieszcza przed opisem Męki. Jezus pomimo świadomości zaparcia
się ze strony swoich uczniów, nie przestaje o nich walczyć, nie odwraca się
plecami, nie wypomina im niewierności.

W VI Niedzielę Wielkanocną, Jezus mówi do
swoich uczniów, mówi do nas: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak
jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka (J
14, 27).

Dar pokoju, który daje nam Jezus to dar
spokojnego sumienia, spokojnego serca, nie tak jak daje świat. Ten dar
wewnętrznego pokoju pozwala na bycie szczęśliwym. Ktoś kto żyje w zniewoleniu,
w grzechu nie jest szczęśliwy. Św. Augustyn po swoim nawróceniu pisał w
pierwszej księdze Wyznań: Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie.
I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie. Któż mi da
spoczynek w Tobie? Kto sprawi, że wnikniesz w serce moje, że je upoisz? Niechbym
zapomniał o niedolach moich i tak przycisnął do piersi jedyne moje dobro,
Ciebie.

Jako ludzie ochrzczeni jesteśmy wezwani do
bycia w świecie znakiem pokoju Chrystusa i Jego Miłości: Jeśli Mnie kto
miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do
niego, i będziemy u niego przebywać (J 14, 23).

Jeżeli ktokolwiek uważa się za człowieka
wierzącego i jednocześnie zaprzecza nauce Jezusa, nie jest Jego uczniem.
Nauczanie Kościoła w sprawach wiary i moralności nie podlega swobodnej
interpretacji: Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka,
którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca (J 14, 24).
W pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskich słyszeliśmy o sporze jaki miał
miejsce w Kościele pierwszych wieków. Ostateczne rozstrzygnięcie pozostawiono
Apostołom, którzy byli świadomi wielkiej odpowiedzialności, dlatego swoje
decyzje podejmowali po głębokiej modlitwie: Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty
i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne (Dz 15,
28).

Pan Bóg nie nakłada na nas wielkich ciężarów,
nie wymaga od nas czegoś co nie jest możliwe do spełnienia. Wręcz przeciwnie,
zaprasza wszystkich zmęczonych życiem i utrudzonych: Przyjdźcie do Mnie
wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie
moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem,
a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a
moje brzemię lekkie (Mt 11, 28-30).

Jezus mówi dziś do mnie: Jeśli Mnie kto
miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do
niego, i będziemy u niego przebywać (J 14, 23).

Miłość Jezusa stoi na dworcu centralnym. Życie
jest pędzącym pociągiem. Zatrzymasz się?

ks. Damian MS