HOMILIA

Piątek
w oktawie Wielkanocy5
kwietnia 2013 r.
Tak
jak ich ciało potrzebowało pokarmu, tak ich duch potrzebował
nakarmić się Jego obecnością,
nakarmić się Nim. Wspólnota uczniów potrzebowała Tego, od
którego wszystko się dla nich i między nimi zaczęło, kiedy
wypowiedział do każdego: Pójdź za Mną. Widocznie i oni, w
tym momencie wychodzenia z traumy po ukrzyżowaniu ich Mistrza,
potrzebowali znaku skuteczności Jego słowa: zarzućcie po prawej
stronie łodzi, a znajdziecie. Jezus nie skąpi im tego znaku. To
Jego miłość do nich, takich słabych, rozbitych, zmieszanych
jakimi są w tej chwili ich życia. A może te słowa to aluzja do
Jego prawego boku przebitego i otwartego, z którego wypłynęła
krew i woda? Żeby nie bali się ukochać Jego, który otworzył dla
nich serce, który oddał za nich życie, a wówczas będzie im
łatwiej być ufnymi i posłusznymi Jego słowu.
Uczniowie po dniach
naznaczonych przegraną, przeliczeniem się z własnymi siłami,
strachem o siebie, opuszczeniem Mistrza, powracają w stare buty,
do dawnych zajęć: na nowo wrócili do porzuconych kiedyś dla Niego
sieci i łodzi. Obecność Zmartwychwstałego radykalnie zmienia
przebieg ich dnia, nadaje sens dokonanemu wysiłkowi, ona rodzi nową
energię, zachęca do ponowienia wysiłku, uzdalnia do posłuszeństwa,
zapewnia owocność wysiłku. Takie wydarzenie jakim jest przyjście
Zmartwychwstałego do nich i uczta z Nim, ratuje od zdrady, od
dezercji z rozpoczętej za Nim drogi.
Umocniony
Duchem Świętym, młody Kościół
w osobach apostołów, ma również łaskę czynienia znaków, cudów.
Pan Bóg nie skąpi środków pomocy, aby potwierdzić prawdziwość
przepowiadania apostołów. Dzięki tym cudom ci, którzy mieli
udział w skazaniu i ukrzyżowaniu Jezusa z Nazaretu i ci, którzy
byli świadkami uzdrowienia lub słyszeli o tym co się w tych
dniach stało w Jerozolimie, otrzymali pomoc. Piotr wyjaśnia
przełożonym ludu i arcykapłanom czyją mocą dokonali
uzdrowienia. Celem świadectwa apostołów jest wzbudzenie u
słuchających i świadków cudu uzdrowienia, wiary w Jezusa
Chrystusa jako tego, którego Ojciec niebieski ustanowił
kamieniem
– odrzuconym co prawda przez budujących – który stał się
kamieniem węgielnym.
I
nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem
żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni. Nie
ma możliwości budowania życia chrześcijańskiego bez fundamentu,
którym jest Jezus Chrystus. Doświadczenie apostołów, ukazuje nam,
że bez obecności Zmartwychwstałego, uczeń Chrystusa wpada
automatycznie w stare znane mu, wyrobione ślady, próbuje jakoś
organizować sobie to życie. Zależymy od Niego całkowicie.
Niestety bardzo często o tym zapominamy lub usiłujemy uwolnić
się od relacji z Jezusem i wówczas szybko gubimy się i
cierpimy. Ani własnego życia, ani małżeństwa, ani kapłaństwa,
ani życia konsekrowanego, ani życia wspólnoty Kościoła, nie da
się zbudować bez Jezusa. Dlatego On przychodzi do uczniów, aby ich
na nowo zbierać, nakarmić, uczynić ich bardziej Jego wspólnotą.
A
gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu.Pascha
Jezusa Chrystusa jest wydarzeniem, jest wejściem Boga w świat
człowieka. Ta interwencja Boga to dar, przejaw Jego miłości do
nas, do mnie. To Pan daruje uczniom nowy świat, nowy sposób życia,
nowy sposób rozumienia rzeczywistości i życia w niej, mając
ofiarowaną żywą relację z Bogiem i życie według Jego planów.
Ta całkiem nowa sytuacja uczniów to dzień,
który Pan uczynił. Radujmy się nim i weselmy. W
odpowiedzi na Jego miłość i dary czyńmy nasze życie nieustannym
dziękczynieniem, czyli eucharystią.
ks.
Antoni S., MS