HOMILIA

II Tydzień Wielkiego
Postu, SobotaTrzeba być bezdusznym człowiekiem, żeby własnemu ojcu życzyć śmierci tylko po to, by otrzymać upragniony spadek. Syn marnotrawny poprzez słowa: Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada nie wypowiedział tego ustami. Jego dyplomacja zdradza przemyślaną decyzję, która musiała zrodzić się w jego sercu dużo wcześniej.W okresie wielkiego postu doświadczamy prawdy o Bogu, któremu własne stworzenie życzyło śmierci i swoimi grzechami przybiło do krzyża. Dziś także nie da się nie zauważyć prób wyrugowania Boga ze wszystkich sfer życia człowieka. Wielu ludzi zachowuje się tak, jakby Go zupełnie nie było.Przypowieść wypowiedziana przez Jezusa ukazuje nam Boga, który nie zraża się naszymi grzechami, ale cierpliwie czeka, aż zrozumiemy: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Nasz Ojciec nie pozostaje pasywny. To, że zauważył z daleka swojego syna świadczy o tym, że musiał obserwować drogę, którą ten wybrał odchodząc od Niego. Czuwał z nadzieją, że Jego dziecko powróci do Niego.Czasem lęk paraliżuje serce człowieka do podjęcia decyzji o zmianie swojego życia, o przystąpieniu do sakramentu pokuty i pojednania po wielu latach. Reakcja miłosiernego ojca zaskakuje nie tylko marnotrawnego syna: Przynieście szybko najlepszą suknię i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi, ale również tego, który nie miał sobie nic do zarzucenia: Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi.Boża logika jest zaskakująca: trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się, nie mieści się w schemacie myślowym ludzi szemrzących przeciw Bogu.ks. Damian K. MS