HOMILIA

I Tydzień adwentu,
środa

Lubię bardzo ten czas
adwentu. Nie wiem dlaczego, ale od dzieciństwa był to dla mnie dobry czas.
Może św. Mikołaj pomagał w tym nastroju? Ale chyba nie to było najważniejsze.
Czekać na coś dobrego, pięknego, pożytecznego, a przede wszystkim upragnionego,
to wspaniałe doświadczenie.

Czekanie na
Wigilię, czyli niezwykłą ucztę, gdzie stół zastawiony jest do najmniej 12
potrawami, gdzie rozchodzą się wspaniałe zapachy a podniebienie doznaje
różnorodności smaków, czyż nie jest przynajmniej częściowym spełnieniem
zapowiedzi proroka Izajasza w dzisiejszym I czytaniu, o uczcie przygotowanej
przez Boga? Słowo się wypełnia, realizuje, trzeba tylko otworzyć oczy i uszy, a
przede wszystkim serce, by Pan się mógł do nas przedostać ze swoimi obfitymi
darami.

To pragnienie uczty,
obfitości, zabezpieczenia, radości i szczęścia stanowi cel życia każdego
człowieka, niezależnie od jego pochodzenia, wieku, wykształcenia czy poglądów.
Ale spełnienie zależy tylko od Dawcy Życia, Stwórcy wszystkiego, Ojca, który
posłał swego Syna, by nas o tym zapewnić. A dowodem, iż tylko On może to
pragnienie zaspokoić jest cud rozmnożenia chleba, opisany w Ewangelii św.
Mateusza usłyszanym podczas liturgii Słowa na dziś.

Żal mi tego ludu
mówi Jezus o ludziach wszystkich czasów. Także o naszym biednym,
zagonionym, zagłuszonym milionami bajtów informacji, zniewolonym na wiele
sposobów pokoleniu.

Panie, daj, by
tegoroczny adwent był czasem wdzięcznego karmienia się Twoim Słowem Życia, by
był czasem przygotowania się na Największy Dar Twojego Ciała i Krwi, na Twoje
rodzenie się we mnie, na dziś i na wieczność. Amen.

Ks. Henryk K. MS