HOMILIA

Poniedziałek,
XXXIV Tydzień Zwykły, Rok B

Wiara
to bezgraniczne
zaufanie
Istnieje
w życiu każdego chrześcijanina realna pokusa by nazywać wiarą
to, co wcale nią nie jest. Wielu przywykło uważać wiarę jako raz
zdobyte oszczędności, które należy chronić; dobro, którym
należy zarządzać i pomnażać, skarb którym można spokojnie się
cieszyć do końca swych dni. Wiara przeżywana w tak niedojrzały
sposób, wobec zmieniających okoliczności i problemów, przed
którymi staje człowiek, nie będzie mogła dać znaków, które dla
innych byłyby zaproszeniem do wejścia na drogę wiary i
potwierdzających, że zaufanie Bogu jest możliwe nawet w tak
trudnych czasach.

Wiara
ryzykowną wędrówką
Uboga
wdowa, o której mówi dzisiejsza Ewangelia pokazuje, że wiarę
trzeba mozolnie odkrywać każdego dnia, że nie mając po ludzku już
żadnych zabezpieczeń, można dzięki wierze oprzeć się zupełnie
na Bogu. Wiara nie prowadzi tej kobiety na uprzywilejowaną
gładką drogę, na której miałaby wszystko zagwarantowane. Ale
dzięki wierze zdobywa się na czyn po ludzku absurdalny, oddaje
biednym wszystko co posiadała, ufając, że Bóg będzie w
ierny
obietnicy, w której On sam mówi, iż jest Obrońcą
wdów i sierot.
Człowiek bez wiary, lub z wiarą rozumianą jedynie jako
przyjmowanie istnienia pewnych prawd i bez osobistego spotkania z
Chrystusem Zmartwychwstałym powiedziałby, że to przesada, że
powinna zostawić coś dla siebie, że nie powinna tak ryzykować.
Wiara jako ryzyko pozwala iść za Bogiem, który jest Inny, zupełnie
Inny.

Kościół
maluczkich
Wdowa
jest obrazem człowieka prawdziwie wierzącego, który oddaje się
całkowicie Bogu. Jest obrazem Kościoła, który jak wdowa jest
samotny ponieważ nie ma już obok siebie Oblubieńca, ale
oczekuje w tęsknocie wiary na Jego ponowne nadejście. Kościół i
każdy ochrzczony jest powołany do bezgranicznej ufności wobec
Oblubieńca. Życie Kościoła, życie wspólnot Kościoła, życie
ochrzczonych będzie znakiem wiary dla świata jeśli będzie czynić
to, co ma znaczenie w oczach Bożych a nie ludzkich; będzie znakiem
wiary jeśli nie będzie zatrzymywania niczego dla siebie i własnych
korzyści, ale zawsze dla innych.

Ks.
Jacek P.