HOMILIA

Poniedziałek, XXXI
tydzień zwykłyIndywidualizm

Żyjemy w czasach, kiedy króluje indywidualizm. Liczy się w
zasadzie to, co odpowiada poszczególnym osobom, grupom, organizacjom,
stowarzyszeniom, korporacjom, itp. Od psychologów, doradców, przełożonych w pracy,
a nawet rodziców, krewnych, słyszymy stwierdzenia w rodzaju: rób to, co
uważasz, patrz na siebie, dbaj o swoje własne sprawy, jeżeli sam nie zadbasz o
siebie, to nikt o Ciebie nie zadba, itp.

Niestety, tego typu myślenie przenika także do wspólnoty
Kościoła. Ilu z nas uważa i żyje według zasady: idę do kościoła, modlę się,
czytam Pismo Święte, kiedy mam taką potrzebę lub czuję natchnienie. Daję
jałmużnę, jak jest jakaś spektakularna akcja, raz na rok, łudząc się, iż w ten
sposób spełniłem obowiązek i uspokoiłem własne sumienie. Przykłady można by
mnożyć. Niech to wystarczy.

Wspólnota
pielgrzymujących do domu Ojca

A Kościół to wspólnota pielgrzymujących grzeszników do domu
Ojca, prowadzona przez Ducha Świętego śladami Jedynego Zbawiciela świata,
Jezusa Chrystusa. Każde inne rozwiązanie i koncepcja indywidualistyczna, są
niezgodne z przesłaniem Pisma Świętego.

Przykładem takiego widzenia Kościoła jest dzisiejsze I
czytanie z listu św. Pawła. Piękne są tam zawarte tezy, zachęty, wskazówki.
Wydają się być takie oczywiste, a jednak nie jest to takie proste. Nie było za
czasów św. Pawła, i nie jest proste dzisiaj, w XXI wieku.

Mieć te same
dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani
dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących
od siebie.Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne
sprawy, ale też i drugich! Jakże to piękne i
prawdziwe! Jak niezbędne, by można było mówić o wspólnocie, a nie zbiorze
indywidualistów. A jednak, jak bardzo trudne w praktyce.

Jezus pomaga właściwie
wybierać

Jezus w przypowieści o uczcie potwierdza ten wymóg bezinteresowności
w relacjach, tych, którzy decydują się pójść za Nim. Wciąż na nowo zmagać się,
by na pierwszym miejscu w moim myśleniu najpierw a potem w działaniu, było nie ja,
lecz ty, oni, my. Dopiero wtedy można mówić o Wspólnocie Kościoła. I
dopiero wtedy jesteśmy autentycznymi świadkami Królestwa Bożego, które ma
przyjść, ale które w ten sposób już jest obecne wśród nas.

Panie Jezu, zabierz mi ducha
indywidualizmu w moim myśleniu i działaniu, a daj mi Twojego Ducha Świętego,
Ducha jedności, solidarności, odpowiedzialności, poświęcenia, a przede
wszystkim łaskę wiary, że Ty jesteś jedyną moją Nagrodą. Amen.

Ks. Henryk K. MS