HOMILIA

XXIX niedziela zwykła, rok BNarodziny dla niebaTajemnicaW pierwszych zdaniach dzisiejszej
liturgii słowa jest zawarta tajemnica, która najczęściej jest
zakryta przed naszymi oczyma. Prorok Izajasz mówi: Spodobało się
Panu, zmiażdżyć Go cierpieniem. Bogu spodobało się zmiażdżyć
cierpieniem Chrystusa i to tylko czasami budzi nasze zdziwienie,
zgorszenie, powątpiewanie o miłości Boga. Ale kiedy cierpienie
miażdży nasze życie wtedy (całkiem naturalnie) krzyczymy z powodu
tego cierpienia, oburzeni i święcie przekonani, że jest to jawny
dowód niesprawiedliwości Boga -cierpienie to cierpienie i nie ma w
nim nic dobrego. Co dostrzegamy kiedy pojawiają się w naszym życiu
cierpienia? Widzimy złość ludzi, którzy nas ranią (nawet ci
najbliżsi wydają się bezdusznymi i samolubnymi egoistami). Widzimy
swoją własną biedę, gdyż nikt nie troszczy się o nas i nikt nas
nie kocha. Widzimy niesprawiedliwość Boga. Widzimy również
atrakcyjność zemsty, egoizmu, które pojawiają się jako konieczna
broń chroniąca nas przed dalszym cierpieniem. Nigdy, naprawdę
nigdy nie przychodzi nam spontanicznie do głowy, to, co dalej mówi
Izajasz: Jeśli On wyda swe życie na ofiarę za grzechy, ujrzy
potomstwo….
To, co naturalne

Często patrzymy na ofiarę Chrystusa
jako na niezrozumiałe bohaterstwo. Tak musieli patrzeć na Jezusa
również uczniowie, gdy mówił im o konieczności oddania życia.
Jakub i Jan nazywani byli Boanerges – Synowie gromu – ze względu
na swoją gwałtowną naturę. Gdy raz Jezus nie został przyjęty w
jakiejś samarytańskiej wiosce domagali się od Niego pozwolenia na natychmiastową zemstę (Łk 9, 54). Naturalny odruch i
naturalne pragnienie. Również w dzisiejszej Ewangelii reprezentują
bardzo naturalne dla człowieka pragnienie władzy i decydowania o
innych (o tym samym pragnieniu świadczy również oburzenie
pozostałych uczniów).UfaćTymczasem Jezus wskazuje inny kierunek życia.
Ten kierunek nie jest jednak moralizmem. Jeśli Jezus mówi o
służbie, o oddawaniu swego życia to ze względu na tajemnicę,
zawartą w przytoczonym wcześniej fragmencie Izajasza. Kto chce
zobaczyć jak owocuje jego życie, kto chce naprawdę kochać
potrzebuje obumrzeć jak ziarno wrzucone w glebę. Akcent nie jest tu położony na
obumieranie, ale na życie, do którego jesteśmy zaproszeni. Jasne,
że żeby zdecydować się na tę drogę trzeba wierzyć, trzeba
ufać Bogu, że zmartwychwstanie nie jest żadną bajką. Tak jak
Jezus ten, kto pozwala prowadzić się Bogu Po udrękach swej
duszy, ujrzy światło i nim się nasyci. Dla każdego człowieka
cierpienie jest motywem, który popycha nas w ramiona egoizmu,
gniewu, chęci zemsty po prostu grzechu, ale nie dla Jezusa. Nie
dzieję się tak jednak dlatego, że Jezus jest jakimś mitycznym
bohaterem, ale dla tego, że On ma coś, czego nam brakuje – On ufa
Ojcu i dlatego pozwala Mu się prowadzić do życia. Oddać swoje
życie to dla chrześcijanina nie tyle oznaka bohaterstwa, ale wyraz
wiary w życie obiecane przez Chrystusa. W ten sposób ci, którzy ufają stają się
pierwszymi w Jego królestwie.
xMCMS