HOMILIA

Środa, XXVI tydzień zwykłyKto może
pójść do Jerozolimy?Dziewiąty rozdział Ewangelii wg św.
Łukasza jest bardzo ważny. Rozgrywają się w nim kluczowe
wydarzenia, które pozwalają rozumieć całość dzieła tego Ewangelisty.
Jezus pyta uczniów za kogo ludzie Go uważają. To pytanie prowadzi
Piotra do wyzwania wiary w mesjańską godność Nauczyciela z
Nazaretu. Następnie Jezus tłumaczy uczniom, że bycie Mesjaszem nie
oznacza władzy i potęgi, ale śmierć krzyżową i zmartwychwstanie
oraz wzywa swoich uczniów do podążania za Nim. Następnie Jezus
dodaje odwagi przestraszonym uczniom objawiając im swoją chwałę
na górze Tabor, ci jednak wydają się niewiele z tego rozumieć,
gdyż ciągle walczą o władzę. Tymczasem Jezus rozpoczyna
najważniejszą podróż swojego życia wyrusza w drogę do
Jerozolimy, gdzie ma być ukrzyżowany i gdzie powstanie z martwych.
W tej drodze będą Mu towarzyszyli jego uczniowie, ale jak pokazuje
dzisiejsze opowiadanie nie wszyscy są przygotowani do tej
podróży.Pierwszy z naśladowców Jezusa jest
człowiekiem gorliwym. Jak Piotr i jak Tomasz deklaruje swoją
gotowość do pójścia za swoim Mistrzem. Odpowiedź Jezusa jest
zaskakująca Syn Człowieczy nie ma swojego miejsca na ziemi.
Większość naszych życiowych wysiłków zmierza ku temu by
stworzyć wokół siebie bezpieczną przestrzeń, w której będę
mógł wieść spokojne życie. Dom, rodzina, praca i wiele innych
rzeczy wiążą człowieka z jakimś miejscem, w którym może osiąść
i nie martwić się zbytnio o przyszłość. Tymczasem podążanie za
Jezusem nie gwarantuje takiego bezpieczeństwa wręcz przeciwnie
oznacza raczej ciągłe pozostawianie miejsc schronienia. Jezus
wychodzi naprzeciw wydarzeń, które powodują jego strach i
pokazuje, że ostatecznie jedynym miejscem schronienia jest
wypełnianie woli Boga. Tylko realizując plan swojego Ojca może
ocalić swoje życie dlatego Jego jedynym zabezpieczeniem jest
posłuszeństwo i zaufanie.
W przeciwieństwie do pierwszego
naśladowcy drugi nie wyrywa się ze swoim pragnieniem podążania za
Jezusem. Być może jest już bardziej świadomy co może oznaczać
decyzja pozostania z Mistrzem. On otrzymuje powołanie. Tak naprawdę
to jest właściwy porządek rzeczy. To Jezus wybiera swoich
naśladowców i wzywa ich do siebie tylko tak można wyruszyć na
drogę. Powołanie pozbawia nas poczucia pychy, gdyż Bóg nie
powołuje tych, którzy są tego godni, ale tych, których chce
powołać. Inicjatywa należy do Boga, a człowiek może na nią
jedynie odpowiedzieć swoją wiarą lub brakiem wiary. Powołany
przez Jezusa człowiek odkrywa poważną przeszkodę, która
uniemożliwia mu wyruszenie w drogę jego ojciec jest umierający.
Obowiązek pogrzebania ojca był najważniejszym prawem Starego
Testamentu. Wezwanie Jezusa nie oznacza lekceważenia tego prawa, ale
pokazuje, że najważniejszym prawem dla ucznia Chrystusa jest
podążanie za swoim Mistrzem. Nic innego nie jest tak ważne. Nic
nie może przysłonić tego podstawowego celu.
Sytuacja trzeciego naśladowcy nie
wydaje się tak trudna jak jego poprzednika. Jego historia jest
nawiązaniem do opowiadania o powołaniu Elizeusza. W momencie, gdy
Eliasz powołuje go jako swojego ucznia Elizeusz prosi o pozwolenie
pożegnania się ze swoimi bliskimi (1 Krl 19,91-21). Eliasz zgadza się na prośbę
swojego nowego ucznia. Sytuacja uczniów Jezusa jest jednak zupełnie
inna. Oni otrzymują wezwanie do wejścia do królestwa, które już
przyszło. Nie ma miejsca na zwłokę i na wracanie do swej historii.
Czas Jezusa jest szczególnym momentem w dziejach świata właśnie
Bóg przechodzi pośród swojego ludu i jeśli ten prześpi moment
nawiedzenia to straci szansę na wejście. Opowiadania o powołaniu
Piotra i Andrzeja, Jakuba i Jana oraz celnika Mateusza bardzo mocno
podkreślają ten moment królestwo Boże wymaga natychmiastowej
decyzji. Jeśli Bóg woła mnie dzisiaj do pójścia za Nim to
decyzję muszę podjąć już teraz. Właśnie ten czas kiedy
usłyszałem słowo Boga jest odpowiedni do wyruszenia w drogę.
Jeśli będę zwlekał codzienne troski mogą sprawić (i zazwyczaj
tak się dzieje), że przestanę słyszeć ten głos, jedyny głos,
który może mnie poprowadzić do niebieskiego Jeruzalem.
xMCMS