2023-06-07 Środa, IX Tydzień zwykły

Środa, IX Tydzień zwykły, Rok A, I

(Mk 12, 18-27)

Pełnia życia w Panu

Jezus zarzuca saduceuszom brak zrozumienia Pisma Św. i nieznajomość mocy Bożej. Saduceusze podobnie jak faryzeusze byli znawcami Pisma Św., ale w okrojonej formie nie przyjmowali pism prorockich, ograniczali się tylko do Tory, czyli Pięcioksięgu Mojżesza. Stamtąd zaczerpnęli swój argument opierając się na prawie Lewiratu o wzbudzaniu potomstwa zmarłemu bratu, przez żyjącego brata, przez przyjęcie za swoją żonę, żonę zmarłego brata.

Jak możemy się domyślać prawo Mojżeszowe nie zabraniało wielożeństwa. Przykładem może być wiele żon króla Dawida. Z reakcji jednak na przykład kobiety i wielu mężów możemy się domyślać, że Prawo Mojżeszowe zabraniało poliandrii czyli wychodzenia kobiety za wielu mężów równocześnie, tzn kobieta będąc żoną jakiegoś mężczyzny nie mogła wyjść za mąż za innego mężczyznę, oczywiście śmierć męża rozwiązywała tę relację małżeńską.

Zmartwychwstanie dla Saduceuszy przywracałoby na nowo relacje małżeńskie, które zostały rozwiązane z powodu śmierci braci. Teraz po ich zmartwychwstaniu i kobiety jest ona żoną ich wszystkich, co byłoby to niezgodne z Prawem Mojżesza, zatem idea zmartwychwstania, kłóci się z Prawem Mojżesza. Jezus mówi, że zmartwychwstanie nie przywróci relacji małżeńskich, ludzie będą żyć wiecznie jak aniołowie, a samo małżeństwo utraci swój cel jakim było zrodzenie i wychowanie nowych ludzi.

Jezus dodatkowo podpiera swój argument cytatem z księgi Wyjścia, a więc księgi, która była częścią Tory, a więc Pisma, które Saduceusze akceptowali jako Święte, natchnione przez Boga. Patriarchowie Abraham, Izaak, Jakub, byli na swój sposób święci skoro Bóg sam się określa jako „Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba” czyli musieli żyć w świetle Jego oblicza, a nie żyć niczym cienie w otchłani czy Hadesie. Dla Izraelitów żyć oznaczało posiadanie ciała. Jezus to podkreśla mówiąc, że „Nie jest On Bogiem umarłych, lecz żywych”. Izraelicie nie posiadali koncepcji duszy, która sama może sobie żyć gdzieś w świecie idei, jak zakładał Platon. Dla nich życie bez ciała było życiem niczym cienie w otchłani czy Hadesie, jakaś niepełna egzystencja.

Dlatego żyć przed Bogiem, Bogiem żywych, było życiem pełnią egzystencji, a więc zakładało posiadanie ciała, w tym przypadku zmartwychwstanie całego człowieka.

——————————-

ks. Waldemar Śmiałek MS

——————————-

2023-06-06 Wtorek, IX Tydzień zwykły

Wtorek, IX Tydzień zwykły, Rok A, I

Wspomnienie św. Norberta, biskupa

(Mk 12, 13-17)

foto from allegro.pl – Moneta, Antoninus Pius, Aureus, Rome

Cezarowi i Bogu

Jesteśmy zanurzeni w świecie, który jest naszym naturalnym środowiskiem w czasie, który ustanowił dla nas Bóg. Ten czas ma swój początek – ukryty gdzieś w okolicach TEORII „Wielkiego Wybuchu” – i ma swój koniec – w drugim przyjściu Jezusa Chrystusa, który sam nie znał jego daty gdyż będąc Wcielonym Bogiem chciał być w pełni człowiekiem, który wszystkiego nie musi wiedzieć. A koniec tego świata to fakt historyczny zapowiedziany przez Jezusa, mający nastąpić kiedyś w przyszłości, a nie żadna teoria.

Ten świat, tak bogaty w różnorodność stworzenia i przepełniony harmonią współistnienia przeminie, będzie zastąpiony nowym, innym światem, po zakończeniu czasu, zmartwychwstaniu zmarłych i przemienieniu żyjących.

Ale na razie musimy w tym świecie żyć i, będąc ustanowionymi jego zarządcami, powinniśmy dobrze wykorzystywać dany nam czas, aby się przysposobić do istnienia w innym świecie – doskonałym świecie wiecznym. Zasady pozostaną podobne: Bóg „zorganizuje” nam nowe środowisko, wyposaży każdego mieszkańca Nieba w nowe ciało i powierzy każdemu jakieś zadanie, które będzie nas nie tylko zadowalało ale przede wszystkim uszczęśliwiało w pełni na wieczność. To taka, z grubsza, perspektywa wieczności.

Więc jak mamy żyć w tym świecie? Jednym słowem: w harmonii. Jesteśmy skierowani z natury ku niebu, wiemy, że grzech będzie nas ścigał chorobami, wydarzeniami trudnymi do przewidzenia, wypadkami, złem pochodzącym od innych, starością i śmiercią. Tak jak to się zdarzyło Tobiaszowi w dzisiejszym pierwszym czytaniu. Ale, jak zapewnia nas Pismo święte, Tobiasz nie porzucił dążenia w tym kierunku, które nadał mu Bóg: mimo trudności, ślepoty, zaufał Bogu i powierzył się „organizowaniu” swojego losu w nowych warunkach życia z niezmiennym nastawieniem na życie wieczne w Bogu.

A cała sprawa wokół płacenia podatków i super inteligentnemu wyjaśnieniu Jezusa w sprawie monet podatkowych sugeruje tylko jedno: jeżeli korzystamy z dóbr wypracowanych przez cywilizację, takich jak transport publiczny, służba zdrowia, sklepy z artykułami spożywczymi i innymi udogodnieniami i konsekwentnymi obciążeniami z tym związanymi, czyli podatkami, to nie ma co sprzeczać się o to, że moneta która jest w obiegu nie ma napisu „Chwała Bogu”, tylko „Bilety emitowane przez Narodowy Bank Polski są prawnym środkiem płatniczym w Polsce” i kropka. Jest to zwykłe użyteczne narzędzie życia społecznego bez odniesień ideologicznych.

Tak na marginesie: w latach 80. ubiegłego wieku ten napis był emitowany na banknotach w jednej linijce. Sprytne „plisowane” zagięcie banknotu, ukrywające jego część „prawnym środkiem płat[…]” prowadziło do odczytania napisu o prześmiewczej treści, chociaż nie pozbawionej sensu w czasie wysokiej inflacji i dewaluacji złotego. Dzisiaj ten tekst jest drukowany w czterech linijkach i ośmieszająca treść już nijak nie da się poskładać.

A z drugiej strony: najtrwalsza waluta świata – amerykański dolar – jest do dzisiaj opatrzony na każdym banknocie i monecie hasłem „In God we trust” [Ufamy Bogu], a przecież płaci się nimi także ogromne sumy za narkotyki i zabójstwa. To przykład bardzo niechlubnego wykorzystania pieniądza.

W Ewangelii Jezusowi przedstawione zostały monety z napisem „Pontifex Maximus” [Kapłan Najwyższy] pod wizerunkiem cezara, które ma wyraz bluźnierczy nie tylko dla Żydów. A jednak ich używali ponieważ korzystali z dóbr wypracowanych przez cywilizację rzymską – pogańską, ale ciągle ludzką i w miarę uporządkowaną – bo zapewniała im dobrobyt i bezpieczeństwo. Odrzucanie tego porządku doprowadzało Żydów do wojny z Rzymem. Natomiast paradoksalne prawo miłości wprowadzone przez chrześcijaństwo doprowadziło do subtelności prawa i tolerancji religijnej w społeczeństwie.
Można? Można i trzeba!

Bądźmy więc cierpliwi w niesprzyjających okolicznościach – jak Tobiasz – i wytrwali we wprowadzaniu nowatorstwa miłości nieprzyjaciół – jak prawdziwy, zanurzony w społeczeństwie, chrześcijanin.

——————————-

ks. Karol Porczak MS – duszpasterz w parafii pw św. Piotra i Wszystkich Świętych w Peterborough (Wielka Brytania)

——————————-

2023-06-05 Poniedziałek, IX Tydzień zwykły

Poniedziałek, IX Tydzień zwykły, Rok A, I

Wspomnienie św. Bonifacego, biskupa i męczennika

(Mk 12, 1-12)

foto from https://pixabay.com/pl/

Praca w winnicy

Przypowieść o przewrotnych dzierżawcach kieruje Jezus do członków Sanhedrynu. Są oni w tłumie pielgrzymów zgromadzonych na dziedzińcu świątyni. Ma to miejsce prawdopodobnie w Wielki Wtorek po triumfalnym wjeździe do Jerozolimy. Przypowieść ta nie jest trudna do odczytania. Właściciel – to Bóg Ojciec, słudzy mający odebrać należność – to prorocy napominający do wierności prawu Bożemu, syn umiłowany, jedyny – to Jezus Chrystus, rolnicy – to kierujący ówczesnym narodem Izraelskim a zburzenie winnicy ma być przypomnieniem zapowiadanego wcześniej przez Jezusa zburzenia Jerozolimy, czego dokonał Tytus w 70 r.n.e.

Jezus nie daje się upoić popularnością, jakiej doświadczył, gdy słano mu palmy pod nogi. W tej przypowieści przypomina On adresatom, z jak wielką starannością Bóg zadbał o winnice Izraela – mur miał chronić przed szkodami głównie od dzików a wieża była miejscem bezpiecznego przechowywania dojrzałych winogron. Zgładzenie Jezusa przez przywódców narodu jest jak odrzucenie kamienia, który staje się głowicą węgła czyli fundamentem lub zwornikiem sklepienia, a więc najistotniejszymi elementami budowli. I o tej roli Jezusa w kościele wie większość z nas.

Ale jako „współcześni dzierżawcy winnicy Pańskiej”, czy nie przypominamy czasem tamtych z przypowieści? Co było ich samozatraczeńczą logiką? Zabili sługi i umiłowanego dziedzica w nadziei, że to oni staną się właścicielami. Dziś wielu myśli, że stawiając na siebie samego, na swoje człowieczeństwo ze wszystkimi jego skłonnościami i pożądaniami, negując lub odrzucając naukę Chrystusa – zdobędą prawdziwe życie. Wiele ruchów reformatorskich w przeszłości a także i dziś próbuje podobnie. Chcą dopasować Ewangelię do mentalności współczesnego człowieka, zapominając o słowach Świętego Pawła, by nie upodobniać się do tego świata, lecz przemieniać się, tak jak Bóg tego od nas chce. (Rz 12,2)

Święty Bonifacy – patron dzisiejszego dnia – mając 80 lat wyruszył ponownie, by kontynuować chrystianizację Fryzów rezygnując z wygód w „złotej” Moguncji, czy w klasztorze we Fuldzie. Poniósł śmierć męczeńską w wieku 81 lat. Święty Bonifacy, wypraszaj nam dar rzetelnej pracy w „winnicy Pańskiej”. Amen.

——————————-

ks. Witold Kuman MS – proboszcz w Burgkirchen

——————————-

2023-06-04 Niedziela, Uroczystość Najświętszej Trójcy

Niedziela, IX Tydzień zwykły, Rok A, I

Uroczystość Najświętszej Trójcy

(J 3, 16-18)

Pełnia miłości

W każdym z nas jest pragnienie miłości. Chcemy być kochani, kochać, bo miłość nadaje sens tym sprawą, które wydają się już beznadziejne. Dzisiejsza Uroczystość Najświętszej Trójcy jest nam dana, abyśmy odkryli pełnie miłości objawioną w ofierze złożonej przez Jezusa. Uwierzyli Bogu, że Jego miłość, choć tak tajemnicza a nawet niezrozumiała (misterium), wyraża maksymalne zaangażowanie się Boga w nasze zbawienie.

Mamy problem nie tylko ze zrozumieniem tej miłości, ale nawet z jej przyjęciem. Jesteśmy podobni do Nikodema, który ma wątpliwości. Chcielibyśmy wiedzieć, rozumieć, widzieć. Chcemy przekonać się o prawdziwości słów Jezusa. Nikodem otrzymał tę łaskę. Był świadkiem jak na jego oczach wypełniają się słowa z dzisiejszej Ewangelii: „Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony”. Widząc Jezusa ukrzyżowanego, odkrył tą największą miłość Boga do człowieka.

„Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego”. Można pięknie mówić, pisać, zachwycać się miłością Boga. Umieć logicznie wytłumaczyć rozumienie Trójcy Świętej znając pojęcia jak substancja, hipostaz, natura czy byt. Nie ma to jednak żadnego sensu, jeżeli wiara nie wydaje owoców tej miłości. Skoro Bóg maksymalnie zaangażował się w moje życie, to i ja zacznę kochać.

——————————-

ks. Łukasz Soczek MS – duszpasterz w parafii saletyńskiej w Rzeszowie

——————————-

2023-06-03 Sobota, VIII Tydzień zwykły

Sobota, VIII Tydzień zwykły, Rok A, I

Wspomnienie świętych męczenników Karola Lwangi i Towarzyszy

(Mk 11, 27-33)

Poznać prawdę

Politykierstwo, ekonomiczne kalkulacje, zabieganie o wpływy, lęk przed opinią publiczną – to pewnie tylko niektóre czynniki sprawiające, że przywódcy religijni Izraela nie poznali głębiej, kim jest Jezus. I choć forma ich wypowiedzi sugerowała, że są zainteresowani pochodzeniem autorytetu Jezusa, to przecież już wcześniej naradzali się jak zabić niewygodnego Proroka. A teraz tylko szukają sposobu, żeby Go odrzucić i przez własne pokrętne rozumowanie udaremniają plan Boga względem nich. Pytanie, które stawia im Jezus jest szansą, by przyglądnęli się swoim motywacjom i postawom.

Czasem bywa tak, że Jezus nie odpowiada wprost na pytania, które Mu stawiamy, czasem kwestionuje nasze przyzwyczajenia. Może to być sposobność, byśmy przyglądnęli się sobie – jakie emocje, myśli, pragnienia dochodzą w nas do głosu. O co walczymy, czego boimy się stracić, co chcemy tak na prawdę osiągnąć.

Oby nam Pan dał wtedy odwagę zmierzenia się z prawdą o nas. Oby dał nam przede wszystkim poznać Jego samego, Jego miłość do nas wyrażającą się także przez stawianie nam granic.

——————————-

ks. Krzysztof Kowal MS – socjusz w postulacie, mieszka w Mysłowicach

——————————-