Życie

Czwartek, V Tydzień Wielkiego Postu, Rok B, I

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.
Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”.
Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.
Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.
Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”
Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”.
Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!”
Wtedy odszedł od Niej anioł.

(Łk 1, 26-38)

Wcale nie jest takie pewne, że data obchodu dzisiejszej uroczystości została ustalona w odniesieniu do daty Bożego Narodzenia. To najczęściej podawane wyjaśnienie, jako że obie te uroczystości dzieli dokładnie 9 miesięcy, jednak współcześni badacze genezy święta Zwiastowania wykluczają ten element. Bardziej prawdopodobne jest wytłumaczenie, że to bliskość Paschy wpłynęła na umiejscowienie Zwiastowania w kalendarzu liturgicznym. Zwiastowanie: poczyna się Życie, które przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie odnowi wszechświat.

Dlatego spróbujmy rozważyć dzisiejszą Ewangelię w świetle wydarzeń paschalnych. Maryja słyszy słowa: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Co musiało się dziać w sercu Maryi, kiedy wracała do tych słów, widząc jak jej Syn wisi na krzyżu?

Co to znaczy, że będzie wielki, skoro tak bardzo Go poniżyli? O jakim tronie mówił anioł? Jezus przez całe życie żył skromnie, a teraz umiera na krzyżu… Jak to możliwe, że jego panowaniu nie będzie końca, gdy zdaje się, że wszystko właśnie zmierza ku końcowi?

Z drugiej strony postawa ufności, która sprawia, że Maryja wiernie trwa przy krzyżu. Ta sama ufność, która pozwoliła jej powiedzieć niegdyś: „Niech mi się stanie według słowa twego” i przyjąć Boży plan, otula Matkę Pana na Golgocie, ożywiając przekonanie, że tak wspaniałe, Boże Życie nie może mieć końca. Czy Jezus nie powiedział o sobie: „Ja jestem Życiem”?

W scenie krzyża spełniają się w przedziwny sposób słowa wypowiedziane przez anioła w dniu zwiastowania. Wielu świętych opisywało ukrzyżowanie zdaniem: Dominus regnavit a ligno – Bóg królował z drzewa. Krzyż staje się tronem, na którym Jezus króluje. To tam zaczyna się Jego panowanie bez końca. To tam, wypełniając wolę swojego Ojca, najpełniej okazuje wielkość.

Życie, które poczęło się w dniu Zwiastowania, rozkwita w wydarzeniach paschalnych. Ziarno rzucone w ziemię przynosi nieskończony plon. Obumarły przynosi wierzącym w Niego dar życia bez końca. Śmierć umiera wraz ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa i od tego momentu jest już tylko Życie… w którym i my możemy mieć udział, jeśli przyjmiemy je tak jak Maryja.

——————————-

ks. Marek Koziełło MS – duszpasterz w parafii p.w. Matki Bożej Saletyńskiej w Gdańsku – Sobieszewie

——————————-