Wypełnienie Szabatu

Środa, II Tydzień zwykły, Rok B, I

Wspomnienie św. Fabiana, papieża i męczennika

W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschniętą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć.
On zaś rzekł do człowieka z uschłą ręką: «Podnieś się na środek!» A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie uratować czy zabić? » Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy na nich dokoła z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serc, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!» Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa.
A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz się naradzali przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

(Mk 3, 1-6)

„To, czym jesteśmy, zależy od tego, czym Szabat jest dla nas.”
Abraham Heschel

W epoce „przedcovidowej” w piątkowe popołudnie, na słynnym bazarze Mehane Yehuda w Jerozolimie, ostatni sklepikarze pośpiesznie sprzedawali resztę produktów. To był dobry czas, aby wytargować niezłą cenę za świeże chałki i szabasowe ciasteczka. Za kilka godzin, na dziedzińcu przy Ścianie Płaczu, żydowskie rodziny, ubrane w chałaty i przyozdobieni różnej maści sztrajmelami i kolpikami na głowach mężczyźni, powitają Królową. Uliczkami starego miasta szybkim krokiem dochodzą Chasydzi. Dla wielu z nich szabat to Narzeczona.

Oddział izraelskich żołnierzy tworzy krąg, chwytają się za ręce i zaczynają tańczyć. W różnorodnym tłumie, gdzieś pod samą Ścianą Płaczu, kolejna grupa również tańczy, głośno śpiewa i klaszcze. Żydzi witają kolejny Szabat. Urodzony na Kresach Chajim Nachman Bialik zostawił takie słowa :

Słońce znikło za drzewami
Wyjdźmy powitać Szabat, Królową
Oto nadchodzi, święta i błogosławiona,
Wraz z nią aniołowie pokoju i odpoczynku.

Bardzo trudno nam, którzy nie zostaliśmy wychowani w judaizmie, uchwycić napięcie, jakie tworzyło się między Jezusem a przywódcami Izraela w kwestii przestrzegania szabatu. Bardzo łatwo natomiast narzucić mentalność cywilizacji łacińskiej i ograniczyć to do sporu o wykładnię prawa.

Starożytni rabini rozróżniali trzy aspekty jednej świętości: świętość Imienia Boga, świętość Szabatu i świętość Izraela. Podważenie szabatu stanowiło ingerencję w tożsamość, w serce religii, w porządek świata.

Dzisiejszy fragment Ewangelii uwrażliwia nas na potrzebę otwartości wobec Boga, który jest większy od naszego rozumienie religii. Niektórzy Żydzi mieli głębokie przekonanie, że Mesjasz przyjdzie, gdy w czasie szabatu, ani jeden Żyd nie złamie żadnego zakazu. W takiej perspektywie Mesjasz okazał się tym, który przyszedł i jako pierwszy przekroczył dotychczasowy porządek. Z perspektywy Jezusa było to natomiast absolutnie konieczne wypełnienie dotychczasowej religijności i ukazanie istoty wiary.

Czy w moim przeżywaniu wiary jestem wciąż otwarty na więcej?

——————————-

ks. Andrzej Wierzba MS – duszpasterz w Dagenham (Anglia)

——————————-