Wspólnota wiary

Sobota, Oktawa Wielkanocna, Rok A, II

Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której przedtem wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to Jego towarzyszom, pogrążonym w smutku i płaczącym. Ci jednak, słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie dali temu wiary.
Potem ukazał się w innej postaci dwom spośród nich na drodze, gdy szli do wsi. Oni powrócili i obwieścili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli.
W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary oraz upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego.
I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!»

(Mk 16, 9-15)

Warto przyjrzeć się sposobowi działania Jezus po zmartwychwstaniu. Najpierw decyduje się na osobiste spotkania z Marią i dwójką uczniów. Oni mają pójść do Jedenastu i oznajmić im, co się wydarzyło. Muszą zmierzyć się z ich niewiarą. Z jakiegoś powodu jest ważne dla Jezusa, żeby najbliższe mu osoby skonfrontowały się z wątpliwościami jakie w nich panują. Zbawiciel pojawia się również w dziwny sposób. Wielu ma problem z rozpoznaniem Go. Wykorzystuje sytuację, żeby uwierzyli Pismu oraz żeby zaczęli wierzyć sobie nawzajem – bo przecież to będą sposoby przekazywania Dobrej Nowiny: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby ktoś z umarłych powstał, nie uwierzą” (Łk 16, 31).

Często można słyszeć argumenty: „Jeśli Bóg jest to dlaczego tak się ukrywa? Czy nie lepiej byłoby, gdyby wyraźnie dał znak swojej obecności?” A co jeśli Bóg wpisuje wiarę w Niego w relację między nami? Wygląda na to, że zależy mu na tym, abyśmy byli ufni wobec siebie i aby nasze świadectwo wiary było prawdziwie, nie udawane. Czy w ten sposób nie buduje się trwała wspólnota chrześcijan?

——————————-

ks. Piotr Grudzień MS – duszpasterz w Rzeszowie

——————————-