WIELKA PROMENADA DZIEJOWA!

Sobota, Wielki Tydzień, Rok C, II

Wigilia Paschalna

W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień zastały odsunięty od grobu. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei: „Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie”». Wtedy przypomniały sobie Jego słowa, wróciwszy zaś od grobu, oznajmiły to wszystko Jedenastu i wszystkim pozostałym. A były to: Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba; i inne z nimi opowiadały to apostołom. Lecz słowa te wydały im się czczą gadaniną i nie dali im wiary.
Jednakże Piotr wybrał się i przybiegł do grobu; schyliwszy się, ujrzał same tylko płótna. I wrócił do siebie, dziwiąc się temu, co się stało.

(Łk 24, 1-12)

Nic nie zastąpi celebracji Tej Nocy, którą stanowi Wielkanocne Misterium Paschy. Bogactwo tej liturgii słusznie zasługuje na przynajmniej trzy dni przygotowań oraz na przedłużenie jej wspomnienia – każdego roku – aż do 50 dni zakończonych uroczystością Zesłania Ducha Świętego.

Powinno się bezwzględnie posiadać bardzo poważne usprawiedliwienie nieobecności na Wigilii Paschalnej, gdyż to ona daje światło na wszystkie Niedziele roku, ożywia w wierzących zobowiązania Chrztu świętego i przeprowadza powtórkę z całej historii zbawienia od Stworzenia świata, poprzez nieszczęsny upadek w grzech pierworodny i proroctwa nadziei przypieczętowane przez chwalebną śmierć i zmartwychwstanie Syna Bożego wcielonego w Jezusa Chrystusa.

Wspaniała promenada dziejów zbawienia przedstawiona w czytaniach Liturgii Słowa, których jest dziewięć w maksymalnej ilości, co roku pozwala na nowo odnaleźć swoje aktualne miejsce każdemu z uczestniczących w tej celebracji:

– jakże pokorne jest doświadczenie człowieka, który w Wigilię Paschalną utożsamia się z Hebrajczykami jęczącymi w udręce niedoli będącymi ciągle w Egipcie i wołającymi do Pana o wyzwolenie – teraz może znaleźć pocieszenie;

– jakże bolesne, ale zarazem radosne, jest doświadczenie człowieka, który tej samej nocy odnajduje się tuż za bramą Edenu, świadomym popełnionego grzechu, ale napełnionym nadzieją Słowa usłyszanego w Raju: „Jej potomstwo zmiażdży głowę węża”; właśnie głowa węża się kruszy pod stopami Zmartwychwstałego;

– i jakże głębokie jest przeświadczenie każdego z nas, którzy nie zarywają nocy tylko czuwają podekscytowani, aby przechodzącemu Panu towarzyszyć w drodze wiodącej od grzechu do świętości, z niewoli do wolności i z ciemności do światła …

… z mocą i łaską wystarczającą na cały nadchodzący rok liturgiczny.

——————————-

ks. Karol Porczak MS – posługuje w Peterborough, Anglia

——————————-