Szansa przemiany serca

Sobota, I Tydzień Wielkiego Postu, Rok A, I

Święto św. Kazimierza, królewicza

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.
To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję.
Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili i by owoc wasz trwał, aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go prosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali».

(J 15, 9-17)

„Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”. Człowiekiem, któremu dane było w sposób dosłowny wypełnić te słowa Jezusa był św. Maksymilian Maria Kolbe. Końcem lipca 1941 r. dobrowolnie wybrał śmierć głodową w zamian za skazanego współwięźnia Franciszka Gajowniczka, który był w grupie 10 więźniów skazanych na śmierć, za ucieczkę z obozu jednego z więźniów. „Ojciec Maksymilian Kolbe, więzień obozowy, upomniał się w obozie śmierci o prawo do życia niewinnego człowieka – jednego z milionów” (Jan Paweł II, fragment homilii podczas kanonizacji).

Na krzyżu Bóg wyraził swoją całkowitą miłość do nas. Co to za miłość, która oddaje swoje życie za przyjaciół i nieprzyjaciół? To taka miłość, która upomina się, która wydała się za winnych ludzi, którzy przez grzech skazali się na śmierć. Niewinny Baranek pokornie, nie szczędząc swoich cierpień, ofiarując za nas swoje życie nam je przywraca.

Post, modlitwa, jałmużna… jakże małe wydają się w obliczu zbawczej męki Jezusa dla nas. Nawet trudno porównać je do heroicznych czynów miłości, która oddaje życie za przyjaciół. Jednak są dla nas wielką szansą przemiany naszego serca z egoizmu do otwartości na drugiego, z miłości własnej do miłości miłosiernej.

Skorzystajmy z tej możliwość wyrazu Bożej Miłości w nas i przez nas.

——————————-

ks. Łukasz Soczek MS – duszpasterz w parafii saletyńskiej w Rzeszowie

——————————-