Światłość świata

Środa, IV Tydzień Wielkanocny, Rok C, II

Jezus tak wołał: «Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał.
Ja przyszedłem na świat jako światłość, aby nikt, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. A jeżeli ktoś słyszy słowa moje, ale ich nie zachowuje, to Ja go nie potępię. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat potępić, ale by świat zbawić.
Kto Mną gardzi i nie przyjmuje słów moich, ten ma swego sędziego: słowo, które wygłosiłem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym. Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ojciec, który Mnie posłał, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić. A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To, co mówię, mówię tak, jak Mi Ojciec powiedział».

(J 12, 44-50)

Jesteśmy wezwani do relacji z Tobą, Panie Jezu. I jest podstawową sprawą w relacji z Tobą, żebyśmy nie zapomnieli who is who?, to znaczy kto kim jest? Kto jest Bogiem i Zbawicielem, a kto grzesznikiem ukochanym i umacnianym łaską Ducha Świętego.

Czas liturgiczny, wielkanocny jest nam bardzo potrzebny, dlatego, że poprzez Słowo Boże i życie pierwotnego Kościoła, Pan Bóg nam przypomina i uczy nas Jego sposobu bycia i przebywania z nami.

Jest nam bardzo potrzebne nieustanne przypominanie, że jesteśmy wezwani do relacji z Nim, z Jezusem Zmartwychwstałym. Dzięki Niemu jesteśmy w stanie opuszczać duchowe mroki, cienie, półprawdy, zgniłe kompromisy, a wchodzić i żyć w świetle Jego Miłości. A to już jest udział w życiu wiecznym.

——————————-

ks. Antoni Skałba MS – kustosz sanktuarium w La Salette, Francja

——————————-