Prorocy…

Piątek, XXIX Tydzień zwykły, Rok C, I

Jezus mówił do tłumów: «Gdy ujrzycie chmurę podnoszącą się na zachodzie, zaraz mówicie: „Deszcz idzie”. I tak się dzieje. A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: „Będzie upał”. I bywa. Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże chwili obecnej nie rozpoznajecie? I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?
Gdy idziesz do sprawującego władzę ze swym przeciwnikiem, staraj się w drodze dojść z nim do zgody, by cię nie zaciągnął do sędziego; a sędzia przekazałby cię dozorcy, dozorca zaś wtrąciłby cię do więzienia. Powiadam ci, nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni pieniążek».

(Łk 12, 54-59)

Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas do pewnej czujności, która łączy się z wrażliwością.

Żyjemy w świecie, w którym cały czas panuje hałas, zgiełk i często brak refleksji… Jako ludzie wiary jesteśmy zaproszeni, by być dla tego świata prorokami, czyli tymi, którzy potrafią ocenić rzeczywistość z Bożej perspektywy. I tak jak świat potrafi ocenić, czy „deszcz idzie” lub czy „będzie upał”, tak my jesteśmy zaproszeni, by rozpoznawać ciągle na nowo dany nam czas zbawienia, rozpoznawać, że w naszym życiu ciągle działa miłujący Bóg. Jednak, aby rozpoznać miłujące działanie Boga w historii naszej i świata, potrzebujemy chwil głębokiej modlitwy, ciszy i wsłuchania się w natchnienia pochodzące od Ducha Świętego. Dopiero wówczas wypełnimy naszą prorocką rolę wobec świata i rozpoznamy dane nam znaki czasu.

——————————-

ks. Maciej Wilczek MS – duszpasterz w Warszawie

——————————-