Powołanie Apostołów

Środa, XIV Tydzień zwykły, Rok A, II

Wspomnienie św. Jana z Dukli, prezbitera

Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.
A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.
Tych to Dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie».

(Mt 10, 1-7)

„Tajemnica powołania leży w Sercu Boga…
Dlatego tajemnicę powołania każdego człowieka zna w pełni tylko Bóg.”
(Stefan Kard. Wyszyński)

Jezus wybrał spośród tłumu dwunastu uczniów. Każdego wezwał po imieniu. Wybrał ich i powołał po to, aby Mu towarzyszyli. Nazywał ich Apostołami. Słowo Apostoł pochodzi z języka greckiego od „apostolos” i oznacza posłańca. Zostali zatem posłani, aby głosić „Dobrą Nowinę”. Zbawiciel „udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości” (Mt 10, 1). Do nich też skierował polecenie: „Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie” (Mt 10, 7).

Ty też jesteś posłany

Tak jak kiedyś Jezus wezwał apostołów, dziś powołuje nas. Czy rozpoznajemy w scenie powołania Apostołów początek drogi, którą sami podążamy? Kościół jest Apostolski, a więc każdy w nim jest posłany. Również ciebie Jezus wybrał, gdyż potrzebuje cię, abyś był narzędziem w przekazywaniu depozytu wiary. Przekaz wiary domaga się wielkiej pokory.

Jest w scenie powołania Apostołów i rozesłania, zadatek dramatu. Wśród uczniów wyposażonych w niezwykłe możliwości był Judasz. On również głosił, że bliskie jest Królestwo Niebieskie. On także leczył choroby i wypędzał złe duchy. A potem to wszystko zaprzepaścił. Widział znaki, jakie Jezus czynił. Zapewne słyszał o wskrzeszeniu Łazarza, córki Jaira, czy młodzieńca z Nain. Dlaczego zabrakło mu wiary, zaufania, o które Jezus prosił? Dlaczego przekreślił wszystko, w co Bóg go wyposażył.

Dar i tajemnica

Św. Jan Paweł II napisał piękną książkę o powołaniu: Dar i tajemnica. Każde powołanie kapłańskie w swej najgłębszej warstwie jest wielką tajemnicą, jest darem, który trzeba rozwijać. Można to powiedzieć o każdym powołaniu, które dokonuje się o obrębie wiary. Zarówno jedno, jak i drugie trzeba pielęgnować, jak ziarenko wrzucone w ziemię. To Jezus wrzucił to ziarenko w glebę naszego serca. Jezus dawca powołania codziennie udziela swojej mocy.

Być z Nim

Trwanie przy Jezusie, „bycie z Nim” czyni mnie mocnym w mojej kruchej osobowości i w najbardziej kruchych sytuacjach życia. Jezus posyła mnie tam, gdzie jestem. Moje powołanie mam spełniać tam, gdzie żyję, w mojej rodzinie, wspólnocie… Jezus, posyła mnie do tych, którzy najbardziej potrzebują świadectwa wiary? Każde powołanie zaczyna się od SPOTKANIA, Tego, który Jest i kończy się spotkaniem z Nim w wieczności.

——————————-

ks. Kazimierz Wolan MS – duszpasterz, rekolekcjonista pracuje w “Centrum Pojednania” w Dębowcu

——————————-