Pan szabatu

Sobota, XXII Tydzień zwykły, Rok C, II

Wspomnienie św. Grzegorza Wielkiego, papieża i doktora Kościoła

W pewien szabat Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i jedli, wykruszając ziarna rękami.
Niektórzy zaś z faryzeuszów mówili: «Czemu czynicie to, czego nie wolno w szabat?»
Wtedy Jezus, odpowiadając im, rzekł: «Nawet tego nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać».
I dodał: «Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

(Łk 6, 1-5)

No właśnie – dlaczego uczniowie Jezusa pozwalają sobie na zachowanie, które mogło być odczytanie jako przekroczenie Bożego prawa? Co ich usprawiedliwia? Głód, obfitość zboża, niefrasobliwość? W ich obronie staje ich Mistrz, który nie sankcjonuje obyczajowej rewolucji, ale odkrywa prawdziwy sens prawa. Nie ma ono być przecież utrapieniem dla człowieka, ale ma go chronić. Ma wskazywać na godność człowieka i strzec jego relacji z Bogiem, z bliźnimi i samym sobą. Dlaczego więc uczniowie pozwolili sobie w szabat na małe „żniwa”? Ponieważ Pan szabatu dał im poznać swoją troskę o nich i dał doświadczyć jak należy interpretować przepisy.

Prośmy dziś Jezusa o łaskę mądrości, byśmy poznawali cel przykazań, które nam daje. Pytajmy Go, jak mamy wprowadzać w życie Jego prawo, by pomogło nam ono odkrywać prawdziwy obraz Boga.

——————————-

ks. Krzysztof Kowal MS – socjusz nowicjatu, mieszka w Dębowcu

——————————-