Otwartość na łaskę

Czwartek, III Tydzień Adwentu, Rok A, I

Gdy wysłannicy Jana odeszli, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie: «Co wyszliście zobaczyć na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Ale co wyszliście zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w pałacach królewskich przebywają ci, którzy noszą okazałe stroje i żyją w zbytkach. Ale co wyszliście zobaczyć? Proroka? Tak, mówię wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: „Oto posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby przygotował Ci drogę”. Powiadam wam bowiem: Między narodzonymi z niewiast nie ma większego od Jana. Lecz najmniejszy w królestwie Bożym większy jest niż on».
I cały lud, który Go słuchał, a nawet celnicy przyznawali słuszność Bogu, przyjmując chrzest Janowy. Faryzeusze zaś i uczeni w Prawie udaremnili zamiar Boży względem siebie, nie przyjmując chrztu od niego.

(Łk 7, 24-30)

Kończymy pierwszą część Adwentu. W tych dniach Bóg w swoim Słowie pokazywał nam jak bardzo mocno, chce być obecny w naszym życiu oraz jak potrafi działać i czynić znaki i cuda. W drugiej części czasu radosnego oczekiwania, będziemy słuchać jak przepowiednie proroków wypełniają się w Mesjaszu, który przychodzi jako dziecko.

W dzisiejszej Ewangelii, słyszymy jak Jezus mówi o Janie Chrzcicielu. Nazywa Go prorokiem – czyli tym, który potrafi zobaczyć działanie Boga i Jego wolę. Jednak wobec misji Jana ludzie przyjmują dwie postawy. Pierwsza to postawa człowieka, który jest świadomy swego grzechu i potrzeby Boga i Jego zbawienia. To byli celnicy i lud, który słuchał proroka. Jednak Ewangelista Łukasz przekazuje nam drugą postawę – zamknięcia na łaskę, a nawet udaremnienie, przez swoją zatwardziałość, Bożego zamiaru wobec człowieka. To była postawa faryzeuszy i uczonych w piśmie.

Ważne jest, którą postawę przyjmiemy w ostatnie dni tego Adwentu? Czy zatęsknimy na Bogiem i Jego Mocą – czy będziemy trwać w naszych grzechach, bez zauważenia potrzeby nawrócenia?

——————————-

ks. Jakub Dudek MS – katecheta w parafii Kobylanka

——————————-