Oko za oko i ząb za ząb?

Poniedziałek, XI Tydzień zwykły, Rok B, I

Wspomnienie bł. Michała Kozala, biskupa i męczennika

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Słyszeliście, że powiedziano: „Oko za oko i ząb za ząb!” A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu: lecz jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię ktoś, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie».

(Mt 5, 38-42)

Przed Chrystusem

Jezus przywołuje dzisiaj starożytne prawo odwetu, które zezwalało, aby przestępca doświadczył tej samej nieprawości, którą popełnił. Często bywa ono rozumiane jako przyzwolenie na dokonanie zemsty, tymczasem już w starożytności pełniło ono inną funkcję: nie dozwalało, aby w ramach odwetu ukarać kogoś ponad to, co sam uczynił. Było zatem pewnym ogranicznikiem dla samosądów. Kara za popełnione przestępstwo mogła być najwyżej równa przestępstwu, ale nie wyższa.

Po Chrystusie

Ewangelia odbiera człowiekowi prawo do odwetu i składa je w ręce Boga. Bóg jest tym, który zna wnętrze człowieka i potrafi je sprawiedliwie osądzić. Dlatego Jezus odwodzi od wymierzania sprawiedliwości na własną rękę, osądzania i wzywa do rezygnacji z zemsty. Zamiast tego proponuje przykazanie miłości własnych nieprzyjaciół. Jezus jest świadom, że niektóre rany można zaleczyć tylko miłością. Jest to zadanie trudne, dlatego bycie chrześcijaninem jest bardzo wymagające.

W Chrystusie

Rezygnacja z prawa odwetu nie jest zachętą do akceptowania zła, lecz wezwaniem do nieodpowiadania złem na zło. Jak pisze św. Paweł w 1 Liście do Koryntian: lepiej dla chrześcijanina jest znosić niesprawiedliwość niż ją samemu czynić. Rezygnacja z zemsty, czynienia przemocy i przykazanie miłości nieprzyjaciół są szansą na dostrzeżenie we wrogu człowieka, co może prowadzić do prawdziwego pojednania.

——————————-

ks. Łukasz Nowak MS – sekretarz prowincjalny, mieszka w Warszawie

——————————-