Odpoczynek na pustyni

Sobota, IV Tydzień zwykły, Rok A, I

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.
Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

(Mk 6, 30-34)

Sahara jest największą gorącą pustynią na świecie. Wielki obszar, na którym nie ma odpowiednich warunków do rozwoju życia. Może zaskoczyć fakt, że pod jej powierzchnią znajduje się gigantyczny zbiornik wody pitnej. Około 150 tys. km sześciennych – tyle co w siedmiu Bałtykach. Niektóre badania podają, że wody może być znacznie więcej.

W tej perspektywie możemy zrozumieć słowa Jezusa, który wysyła swoich uczniów na pustynię, aby tam odpoczęli. W miejscu, w którym po ludzku nic nie ma, jest najwięcej. Bo pustynia jest szczególnym miejscem bliskości z Panem. Tam Bóg przemawia do swojego ludu: na pustynię ją wyprowadzę i będę mówił do jej serca (por. Oz 2,16). Potrzeba w moim życiu takiego miejsca, w którym będę sam na sam ze Stwórcą, aby On wydobył z pustyni mojego serca pokłady – ukrytej przed okiem ludzkim – Jego łaski.

Czy owca znajdzie zieloną trawę na pustyni? Szukając samemu znajdzie tylko pustynną fatamorganę, zwykłe złudzenie, że sama sobie poradzi. Bóg lituje się nad swoim ludem. Widząc nasze pragnienie wychodzi nam naprzeciw. Chce wypełnić je Sobą, który jest wodą tryskającą ku życiu wiecznemu (por. J 4, 14).

——————————-

ks. Łukasz Soczek MS – duszpasterz w parafii saletyńskiej w Rzeszowie

——————————-