Na urwisku góry

Poniedziałek, III Tydzień Wielkiego Postu, Rok A, II

Kiedy Jezus przyszedł do Nazaretu, przemówił do ludu w synagodze:
«Zaprawdę, powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman».
Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwawszy się z miejsc, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na urwisko góry, na której zbudowane było ich miasto, aby Go strącić. On jednak, przeszedłszy pośród nich, oddalił się.

(Łk 4, 24-30)

Już raz był na skraju przepaści, na murze świątynnym. W tym dniu Szatan powiedział: „Rzuć się w dół, bo aniołowie cię uniosą”. Jezus odrzucił tę pokusę.

Dzisiaj staje po raz drugi, na skraju przepaści, nad którą leży Nazaret. Chwilę wcześniej jest kuszony przez współziomków: „Dokonajże tego, co zrobiłeś w Kafarnaum”. Zamiast cudu słowa: „Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie”, poparte przykładami wdowy z Sarepty i Syryjczyka Naamana: ludzi z zewnątrz. Innych niż my. Oni doznali łaski, cudu przemiany.

Mieszkańcy Nazaretu, uniesieni gniewem, chcą Jezusa zabić. Nie mogą znieść porównania do tych, którzy nie mają wiary. Zamiast bić się w piersi z żalu za grzechy i doznać radości spotkania z Prorokiem, chcą mu zamknąć usta.

„Jezus przeszedłszy pośród nich, oddala się”. Może wróci…

——————————-

ks. Karol Porczak MS – posługuje w Peterborough, Anglia

——————————-