Mój Skarb

Piątek, XI Tydzień zwykły, Rok B, I

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.
Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie rozświetlone. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!»

(Mt 6, 19-23)

Jedna z postaci powieści J. R. R. Tolkiena „Władca pierścieni”, Gollum, hobbit, zminiaturyzowana postać człekokształtna, prawie nieustannie używała zwrotu: „Mój skarb” na określenie pierścienia mocy, który tak mocno zawładnął umysłem tej istoty, że doprowadził do zmiany jego fizjonomii – hobbit stał się małym upiorem, „skarb” uczynił poczciwego skrzata poczwarą. Skarb, który stał się bożkiem doprowadził do upadku i zdegenerował sympatyczną postać.

Do naszego upadku prowadzi ubóstwienie rzeczy, które nie są Bogiem.

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus kieruje naszą uwagę na skarb, który trwa na wieki, który nigdy nie niszczeje, żadna rdza go nie naruszy, który uczyni człowieka szczęśliwym. Tym Skarbem jest On sam, nasz Pan, Jezus Chrystus. Tylko „zdobycie” tego skarbu jest warte wszelkich wysiłków, czasu, pieniędzy i czegokolwiek, co nam pozwala go osiągnąć.

Tam, gdzie jest „mój skarb”, tam będzie i moje serce. Pięknie wyraził to św. Paweł – „…wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim” (Flp 3,8-9).

Panie, dodaj mi sił, bym uczynił Ciebie najcenniejszym SKARBEM.

——————————-

ks. Jacek Sokołowski MS – duszpasterz w Olsztynie

——————————-