Łzy Pana Jezusa

Czwartek, XXXIII Tydzień zwykły, Rok B, I

Wspomnienie bł. Karoliny Kózkówny, dziewicy i męczennicy

Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim i rzekł: «O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami.
Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą, a nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia».

(Łk 19, 41-44)

W Ewangelii znajdują się dwa miejsca, w których widzimy Pana Jezusa płaczącego – płacze nad Łazarzem i płacze nad Jerozolimą. Płacz nad Łazarzem objawił Jego uczucia, jakie żywił do swojego przyjaciela. Żydzi powiedzieli, widząc łzy Jezusa: „Oto jak go miłował” (J 11,36). Łzy nad Jerozolimą były również wyrazem Jego miłości, miłości do miasta, które było dla Żydów „świętym miastem”. Dlaczego świętym? Ponieważ znajdowała się tam świątynia – miejsce kultu Boga Jedynego, miejsce, o które Pan Jezus walczył z wielką gwałtownością: „Nie róbcie z domu Ojca mego targowiska” (J 2,16). Pan Jezus liczył na to, że Jerozolima rozpozna swego Króla, Mesjasza. Przecież czekała na Niego tyle wieków i kiedy On przyszedł rozminęła się z Nim.

To Słowo do mnie i do Ciebie – czy rozpoznaję nawiedzenie mego Pana, czy przypadkiem nie mijam się z Nim? Może On płacze teraz nade mną, bo Go nie rozpoznałem, a tylko wydaje mi się, że Go rozpoznałem, a tymczasem Jezus mówi mi: „Nie wiem, skąd jesteś; nie znam cię” (por. J 8,47; Mt 7,23). Może poznałeś tylko Jego wyobrażenie, stworzyłeś sobie swój własny obraz Pana, który z rzeczywistością nie ma nic wspólnego.

Jezu, ukaż mi swą twarz, spraw, bym poznał Cię prawdziwego, ukrytego w braciach i siostrach, w Twoim Słowie, które jest Mocą, w Sakramencie, który przebóstwia życie.

——————————-

ks. Jacek Sokołowski MS – duszpasterz w Olsztynie

——————————-