Idź w pokoju

Czwartek, XXIV Tydzień zwykły, Rok B, I

Wspomnienie świętych męczenników Korneliusza, papieża, i Cypriana, biskupa

Jeden z faryzeuszów zaprosił Jezusa do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że gości w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku i stanąwszy z tyłu u Jego stóp, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego stopy i włosami swej głowy je wycierała. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem.
Widząc to, faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: «Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co to za jedna i jaka to jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą».
Na to Jezus rzekł do niego: «Szymonie, mam ci coś do powiedzenia».
On rzekł: «Powiedz, Nauczycielu».
«Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który z nich więc będzie go bardziej miłował?»
Szymon odpowiedział: «Przypuszczam, że ten, któremu więcej darował».
On zaś mu rzekł: «Słusznie osądziłeś».
Potem, zwróciwszy się w stronę kobiety, rzekł do Szymona: «Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała mi stopy i otarła je swymi włosami. Nie powitałeś mnie pocałunkiem; a ona, odkąd wszedłem, nie przestała całować stóp moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje stopy. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje».
Do niej zaś rzekł: «Odpuszczone są twoje grzechy».
Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: «Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?»
On zaś rzekł do kobiety: «Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju».

(Łk 7, 36-50)

Często, kiedy komentujemy ten fragment skupiamy się na porównaniu postaw jawnogrzesznicy i faryzeusza. A może dziś warto nie porównywać – a odkryć te dwie figury w swoim życiu. Raz jesteśmy jak ta kobieta. Mamy świadomość swoich grzechów, przychodzimy do Jezusa i Jego Miłosierdzia jako do ostatniej deski ratunku. Ale potem bardzo łatwo jest wejść w postawę faryzeusza, który nie za bardzo potrzebuje przebaczenia i łaski a opiera się na swoich zdolnościach, jakimś obiecywaniu poprawy czy przestrzeganiu prawa, a nawet pilnowaniu jego u innych.

Dopóki naprawdę nie usłyszymy słów Jezusa, i nie uwierzysz w to mocno, że twoje liczne grzechy są odpuszczone, ponieważ kochasz – wtedy zawsze będziemy balansować pomiędzy tymi postawami.

——————————-

ks. Jakub Dudek MS – duszpasterz w parafii w Kobylance

——————————-