Dzieci Boga

Wtorek, XXVI Tydzień zwykły, Rok C, II

Wspomnienie św. Wincentego à Paulo, prezbitera

Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem, i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem.
Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?» Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich. I udali się do innego miasteczka.

(Łk 9, 51-56)

W naszych głowach mogą pojawiać się pragnienia bycia kimś wielkim. Ktoś myśli; jak to osiągnę w końcu mnie docenią. Inny powie; kiedy ukończę studia i zdam wszystkie egzaminy będę wielki w oczach wielu. Ambicja jest dobrą cechą, lecz my jako chrześcijanie pamiętajmy, że tytuły, osiągnięcia i zdobycze nie są najważniejsze.

Tak naprawdę nie potrzebujemy ścigać się za wielkością tego świata. Każdy z nas jest wielki, bo jesteśmy dziećmi „Wielkiego Ojca”. Jezus za wzór stawia nam dziecko. Dziecko, które bezgranicznie ufa swoim rodzicom. Dziecko które jest zapatrzone w swojego rodzica, nie widzi świata poza nim. Wielkość dziecka Bożego jest tym większa, im większe jest oddanie i zaufanie Bogu.

Módlmy się o łaskę słuchania Naszego Ojca i wypełniania Jego woli.

——————————-

ks. Tomasz Pękała MS

——————————-