Boży klincz

Wtorek, XIV Tydzień zwykły, Rok C, I

Przyprowadzono do Jezusa opętanego niemowę. Po wyrzuceniu złego ducha niemy odzyskał mowę, a tłumy pełne podziwu wołały: «Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu!»
Lecz faryzeusze mówili: «Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy».
Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości.
A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».

(Mt 9, 32-38)

Fantastyczna jest dzisiejsza scena walki Jakuba z Aniołem Boga (samym Bogiem). Pokazuje fakt, iż relacja z naszym Panem jest naznaczona wysiłkiem, zaangażowaniem, trudem, który momentami przypomina walkę zapaśników – zawsze, kiedy sobie wyobrażam tę scenę, to widzę swego rodzaju klincz, w którym trwają Bóg i człowiek, uścisk pełen miłości zaangażowanej.

Pan Bóg chce być przez nas przymuszany, zapraszany do życia, chce, żeby o Niego zabiegać jak o Oblubienicę, o Jego obecność, tak jak to jest ukazane w scenach: trzech wędrowców z wizytą u Abrahama (Rdz 18,1-15), uczniów idących do Emaus i przymuszających Jezusa, żeby zatrzymał się z nimi w domu (Łk 24,29), Syrofenicjanki błagającej (przymuszającej) Jezusa, żeby uwolnił jej córkę od demona (Mk 7,25-28).

Pan chce wiedzieć, czy zależy nam na Nim, ile jesteśmy w stanie poświęcić dla Niego. Wtedy dopiero zaczynamy odkrywać smak chrześcijaństwa, gdy spocony z wysiłku, zmęczony, wracam dotykając dzieła Bożego, napełniony radością z Jego obecności, widzący Go twarzą w twarz (Rdz 32,31), gdy objawia swoją moc.

——————————-

ks. Jacek Sokołowski MS – duszpasterz w Olsztynie

——————————-